Όταν η απογοήτευση σε δοκιμάζει

www.greekrefereesworld.blogspot.com

Η διαιτησία είναι μια ενδιαφέρουσα και γεμάτη προκλήσεις ενασχόληση, ανεξάρτητα του τρόπου με τον οποίο έχουμε επιλέξει να εμπλακούμε.


Είτε είμαστε ενεργοί διαιτητές, είτε μη ενεργοί με συμμετοχές σε επιτροπές ορισμού και αξιολόγησης, οι αποφάσεις μας είναι υπό συνεχή έλεγχο και μάλιστα σήμερα περισσότερο από ποτέ.

Όλοι ανεξαιρέτως θέλουμε να έχουμε την καλύτερη απόδοση με στόχο να αξιολογηθούμε στην επόμενη μεγαλύτερη κατηγορία και να επιλεγούμε στους καλύτερους και πιο αμφίρροπους αγώνες.

Τι γίνεται όμως όταν αυτό δεν συμβαίνει;

Θα μπορούσες να είσαι εσύ που διαβάζεις τώρα, αυτός που δεν θα κατορθώσει να ανέβει κατηγορία αύριο. 

Και μάλιστα αυτό να συμβεί ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά δούλεψες την χρονιά που πέρασε.

Και αρχίζεις να αναρωτιέσαι. 

Αξίζει τόση αφοσίωση; Μήπως δεν το "έχω";
Βλέπεις τους διαιτητές που αξιολογήθηκαν στην επόμενη κατηγορία και αναρωτιέσαι: “Γιατί αυτοί κι όχι εγώ;”

Έχεις μια σταθερή απόδοση, η μηχανική σου είναι καλή, δεν έχεις δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα και απλώς αλλά και ξαφνικά ενώ το περιμένεις, δεν αξιολογείσαι στην παραπάνω κατηγορία.

Αναρωτιέσαι πώς και εάν θα μπορέσεις να ξεπεράσεις αυτή την απογοήτευση προσπαθώντας να εστιάσεις στον επόμενο αγώνα, στην επόμενη αγωνιστική περίοδο.

Και θα σου πω, γιατί όλοι μας ξέρουμε, ότι τελικά πρέπει να περάσεις όλα τα στάδια θλίψης, άρνησης, θυμού, διαπραγμάτευσης, κατάθλιψης και τελικά αποδοχής.

Και όλα τα παραπάνω πρέπει να τα κάνεις με ένα τρόπο ο οποίος θα υποστηρίζει την ακεραιότητα του συστήματος. 

Δύσκολο…

Όμως… Σαν διαιτητική οικογένεια πρέπει να “ανεβαίνουμε” και να “πέφτουμε” μαζί.
Και όταν κάποιος “πληγώνεται” πρέπει να αισθανόμαστε τον πόνο όλοι. Ουτοπία;

Μια στιγμή, ένα σφύριγμα ή μια απόφαση δεν θα καθορίσει την καριέρα μας.

Είναι βέβαιο όμως ότι θα την καθορίσει ο τρόπος που θα αντιδράσουμε και η στάση που θα έχουμε απέναντι και στον εαυτό μας αλλά και στους συναδέλφους μας.