Υπάρχει μεγάλη συσχέτιση μεταξύ της ακρίβειας της απόφασής μας και της τοποθέτησής μας στο γήπεδο.
Οι διαιτητές οφείλουν να “βελτιώνουν την θέση τους”, με στόχο τον έλεγχο κάθε φάσης που δημιουργείται στο πεδίο ευθύνης τους.
Οι διαιτητές επίσης, βρίσκονται συνεχώς “αντιμέτωποι” με το παροιμιώδες:
"Εάν κάθε διαιτητής φροντίζει σωστά την περιοχή ευθύνης του, τότε δεν θα υπήρχε καμμιά ανάγκη ώστε κάποιος άλλος διαιτητής να σφυρίξει εκτός του πρωταρχικού του πεδίου ευθύνης."
Αυτό το statement είναι παραπλανητικό.
Αυτό το statement είναι παραπλανητικό.
Όλοι οι διαιτητές εξουσιοδοτούνται να παίρνουν αποφάσεις για οποιοδήποτε “play”, ειδικότερα εάν ο συνάδελφος είτε δεν βλέπει γιατί είναι straight- lined ή πολύ κοντά στο play, είτε γιατί εμποδίζεται από άλλους αθλητές ή τέλος γιατί απλώς “χάνει την φάση”.
Ένας διαιτητής που δηλώνει: “Δεν είναι δικό μου σφύριγμα” ή “Δεν σφυρίζω μπροστά στον συνάδελφό μου”, είναι ενάντια στο πνεύμα και την πρόθεση της μηχανικής και της ομαδικής εργασίας, που κάθε ομάδα διαιτητών πρέπει να “αγκαλιάσει”.