Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά που συμβάλλουν στην εξέλιξη των διαιτητών προς το καλύτερο.
Μπορείτε να δείτε τα προηγούμενα άρθρα εδώ και εδώ.
Και συνεχίζουμε:
- Ο καλός διαιτητής γνωρίζει ότι οι αποφάσεις του στον αγώνα δεν απαιτούν και την διακοπή του με το σφύριγμά του.
Είναι περισσότερες οι φορές που κατά την διάρκεια ενός αγώνα ο διαιτητής κρίνει ότι δεν υπήρξε παράβαση, ανεξάρτητα με ό,τι μπορεί να πιστεύουν οι αθλητές, οι προπονητές και οι φίλαθλοι.
Στην περίπτωση αυτή το “μη σφύριγμα” του διαιτητή είναι πραγματικά μια επικοινωνία από μόνη της.
Και δεν χρειάζεται να δικαιολογούν οι διαιτητές τέτοιες αποφάσεις, χρησιμοποιώντας μη εγκεκριμένα σήματα (κούνημα κεφαλιού, δείξιμο “παίζετε” με τα χέρια, το σχήμα της μπάλας και τόσα άλλα εφευρήματα).
- Ο καλός διαιτητής δεν είναι “rulebook slave”.
Συνειδητοποιεί ότι κάθε κανόνας έχει μια πρόθεση που αντικατοπτρίζει μια συνεπή φιλοσοφία για τον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι.
Φράσεις και έννοιες, όπως “tempo”, “flow of the game” και “game management”, είναι τόσο σπουδαίες όσο και οποιοσδήποτε ορισμός του κανονισμού παιδιάς.
- Ο καλός διαιτητής αποδεικνύει τον επαγγελματισμό του.
Οι “διακοπές” του αγώνα δεν είναι η στιγμή που θα κάνει “σουτάκια”.
Οι συνεχείς συνομιλίες με τους συναδέλφους μπορεί να δείχνουν “έλλειψη εμπιστοσύνης”.
Κατά την διάρκεια του αγώνα η μηχανική διαιτησίας είναι η μόνη που υποδεικνύει την κίνηση των διαιτητών.
Ο διαιτητής χρησιμοποιεί κάθε διακοπή του αγώνα ως ευκαιρία για να προετοιμαστεί διανοητικά για την επανέναρξή του.