www.greekrefereesworld.blogspot.com
Έχετε παρακολουθήσει ποτέ αγώνες εφήβων, παίδων, παμπαίδων, κορασίδων, νεανίδων και μίνι;
Κι εμείς!
Και σίγουρα έχετε βρεθεί μπροστά στις διαμαρτυρίες και τα παράπονα προς τους διαιτητές των προπονητών και των φιλάθλων.
Εντάξει των γονιών και των συγγενών των παιδιών που αγωνίζονται ήθελα να πω.
Έχετε όμως ποτέ αναρωτηθεί εάν όλες αυτές οι διαμαρτυρίες και τα παράπονα βλάπτουν την ανάπτυξη των παιδιών μας;
Ή μήπως πιστεύετε ότι είναι ένα κομμάτι της δουλειάς των προπονητών και των γονιών η αποδοκιμασία των διαιτητών;
Η πιο σημαντική δουλειά μας απέναντι στα νέα αυτά παιδιά δεν είναι η νίκη ή η πιστή αντιγραφή των επαγγελματιών προπονητών.
Είναι η προσφορά μιας θετικής εμπειρίας και η σωστή διαπαιδαγώγησή τους.
Δυστυχώς, παρ’ όλα αυτά, συχνά πιάνουμε τον εαυτό μας να διαμαρτύρεται στους διαιτητές σε κάθε παιχνίδι, επηρεάζοντας άμεσα τα παιδιά μας με τον πιο αρνητικό τρόπο.
Σχεδόν πάντα, οι διαιτητές είναι κι αυτοί παιδιά, είναι απλά λίγο μεγαλύτερα από αυτά που παίζουν.
Είναι εκεί – ακριβώς όπως και οι παίκτες – για να μαθαίνουν και να εξελίσσονται.
Θα κάνουν λάθη.
Εάν παραπονιόμαστε ή διαρκώς κατηγορούμε τους διαιτητές με το παραμικρό, μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι το να κάνουμε λάθη είναι κακό.
Τα παιδιά μας έτσι, φοβούνται την αποτυχία και καταλήγουν στην αποφυγή κάθε προσπάθειας.
Ο νέος διαιτητής πιθανότατα θα τα παρατήσει και τα παιδιά βλέποντας τις αντιδράσεις γονέων και προπονητών, θα διστάζουν να δοκιμάσουν κάτι καινούριο μη τυχόν τινάξουν το παιχνίδι στον αέρα.
Και δυστυχώς αυτό και με φυσικό μάλιστα τρόπο, θα επεκτείνεται – πιθανόν - σε όλους τους τομείς της ζωής των παιδιών, καθώς πάντα θα φοβούνται να αρπάξουν νέες ευκαιρίες και θα απομακρύνονται από κάθε νέα προσπάθεια.
Μαθαίνουν, με λίγα λόγια, ότι είναι λάθος να κάνεις λάθη.
Τα παράπονα στη διαιτησία αποτελούν δικαιολογία.
Οι ομάδες πάντα θα έχουν κάποιες φορές κακά αποτελέσματα.
Και σπανίως, μια νίκη θα μετατραπεί σε ήττα από μια λάθος απόφαση του διαιτητή.
Παρ’ όλα αυτά, μπορούμε να ελέγξουμε μόνο τις δικές μας προσπάθειες, τις πράξεις και τις αντιδράσεις μας.
Εάν παραπονεθούμε κατηγορώντας τους διαιτητές, τα παιδιά μας θα πιστεύουν ότι οι αρνητικές επιδόσεις τους οφείλονται στους διαιτητές, δικαιολογώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την αποτυχία τους.
Εάν θέλουμε να αναπτύξουμε ανθεκτικά και πνευματικά δυναμικά παιδιά πρέπει να τα διδάξουμε να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.
Αντί να κατηγορούμε τους διαιτητές, καλύτερα να σκοράρουμε περισσότερο από τον αντίπαλο, όταν μια λάθος απόφαση δεν επηρεάζει καθόλου το αποτέλεσμα.
Ή ακόμα καλύτερα, θα μπορούσαμε σε πρώτο επίπεδο να διορθώσουμε τα λάθη που προκάλεσαν την ήττα.
Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο. Αλλά είναι ανάγκη να μάθουμε στα παιδιά μας να μην κατηγορούν τους άλλους για τα αποτελέσματά τους, αλλά να ξεπερνούν όσα εμπόδια βρεθούν μπροστά τους.
Διαφορετικά, θα κατηγορούν μονίμως τρίτους για όλα όσα πηγαίνουν στραβά στη ζωή τους και δεν θα γίνουν τόσο επιτυχημένα όσο θα μπορούσαν.
Να μη μαθαίνουν, με λίγα λόγια, να δικαιολογούνται.
Οι λάθος αποφάσεις των διαιτητών είναι αναπόφευκτες και δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε αυτό.
Είναι απαραίτητο τα παιδιά να το αντιληφθούν αυτό.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις πράξεις των διαιτητών.
Όμως, μπορούμε να ελέγξουμε τις δικές μας αντιδράσεις σε ορισμένες περιστάσεις.
Οι παίκτες μας πρέπει να μάθουν να προσπαθούν ακόμα πιο πολύ σε μια δύσκολη κατάσταση και να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους να την ξεπεράσουν.
Εάν απλά διαρκώς κατηγορούμε τον διαιτητή δεν επικεντρωνόμαστε στον έλεγχο του εαυτού μας, ώστε να είμαστε θετικοί και αποδοτικοί.
Τα παιδιά θα μάθουν μόνο να διαμαρτύρονται και να ανησυχούν για μια αρνητική κατάσταση από το να επικεντρώνονται στην επιτυχία παρά τις εκάστοτε συνθήκες.
Η ζωή θα κρύβει πάντα δύσκολα σενάρια.
Εάν δεν τα διδάξουμε να αποβάλλουν όσα δεν είναι υπό τον έλεγχό τους και να ξεπερνούν τις αντιξοότητες, τα παιδιά θα τα βλέπουν όλα δύσκολα.
Θα μάθουν να εγκαταλείπουν σε κάθε δυσκολία.
Είναι από τις πιο ειρωνικές καταστάσεις όταν οι ενήλικες εκφράζουν τα παράπονά τους στους διαιτητές.
Συχνά δεν μας αρέσει που τα παιδιά μας δεν σέβονται και παραβαίνουν τις αρχές.
Αλλά μόλις ο διαιτητής προβεί σε παρατήρηση αμέσως αντιδρούμε.
Πώς λοιπόν προσδοκούμε τα παιδιά μας να μάθουν να σέβονται τις αρχές εάν δεν επιδεικνύουμε εμείς οι ίδιοι σεβασμό; Ως γονείς και προπονητές, υποτιμάμε τη δική μας επιρροή διδάσκοντας τα παιδιά μας να είναι ασεβή.
Τα “προτρέπουμε” άθελά μας να μαθαίνουν να μην σέβονται τις Αρχές.
Είτε το συνειδητοποιήσουμε είτε όχι, είτε μας αρέσει είτε όχι, ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε και το τι διδάσκουμε τα παιδιά μας μέσω των αθλημάτων, τα επηρεάζει σε όλους τους τομείς της ζωής τους.
Η συναναστροφή μας με τους διαιτητές δεν διαφέρει.
Έχετε όμως ποτέ αναρωτηθεί εάν όλες αυτές οι διαμαρτυρίες και τα παράπονα βλάπτουν την ανάπτυξη των παιδιών μας;
Ή μήπως πιστεύετε ότι είναι ένα κομμάτι της δουλειάς των προπονητών και των γονιών η αποδοκιμασία των διαιτητών;
Η πιο σημαντική δουλειά μας απέναντι στα νέα αυτά παιδιά δεν είναι η νίκη ή η πιστή αντιγραφή των επαγγελματιών προπονητών.
Είναι η προσφορά μιας θετικής εμπειρίας και η σωστή διαπαιδαγώγησή τους.
Δυστυχώς, παρ’ όλα αυτά, συχνά πιάνουμε τον εαυτό μας να διαμαρτύρεται στους διαιτητές σε κάθε παιχνίδι, επηρεάζοντας άμεσα τα παιδιά μας με τον πιο αρνητικό τρόπο.
Σχεδόν πάντα, οι διαιτητές είναι κι αυτοί παιδιά, είναι απλά λίγο μεγαλύτερα από αυτά που παίζουν.
Είναι εκεί – ακριβώς όπως και οι παίκτες – για να μαθαίνουν και να εξελίσσονται.
Θα κάνουν λάθη.
Εάν παραπονιόμαστε ή διαρκώς κατηγορούμε τους διαιτητές με το παραμικρό, μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι το να κάνουμε λάθη είναι κακό.
Τα παιδιά μας έτσι, φοβούνται την αποτυχία και καταλήγουν στην αποφυγή κάθε προσπάθειας.
Ο νέος διαιτητής πιθανότατα θα τα παρατήσει και τα παιδιά βλέποντας τις αντιδράσεις γονέων και προπονητών, θα διστάζουν να δοκιμάσουν κάτι καινούριο μη τυχόν τινάξουν το παιχνίδι στον αέρα.
Και δυστυχώς αυτό και με φυσικό μάλιστα τρόπο, θα επεκτείνεται – πιθανόν - σε όλους τους τομείς της ζωής των παιδιών, καθώς πάντα θα φοβούνται να αρπάξουν νέες ευκαιρίες και θα απομακρύνονται από κάθε νέα προσπάθεια.
Μαθαίνουν, με λίγα λόγια, ότι είναι λάθος να κάνεις λάθη.
Τα παράπονα στη διαιτησία αποτελούν δικαιολογία.
Οι ομάδες πάντα θα έχουν κάποιες φορές κακά αποτελέσματα.
Και σπανίως, μια νίκη θα μετατραπεί σε ήττα από μια λάθος απόφαση του διαιτητή.
Παρ’ όλα αυτά, μπορούμε να ελέγξουμε μόνο τις δικές μας προσπάθειες, τις πράξεις και τις αντιδράσεις μας.
Εάν παραπονεθούμε κατηγορώντας τους διαιτητές, τα παιδιά μας θα πιστεύουν ότι οι αρνητικές επιδόσεις τους οφείλονται στους διαιτητές, δικαιολογώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την αποτυχία τους.
Εάν θέλουμε να αναπτύξουμε ανθεκτικά και πνευματικά δυναμικά παιδιά πρέπει να τα διδάξουμε να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.
Αντί να κατηγορούμε τους διαιτητές, καλύτερα να σκοράρουμε περισσότερο από τον αντίπαλο, όταν μια λάθος απόφαση δεν επηρεάζει καθόλου το αποτέλεσμα.
Ή ακόμα καλύτερα, θα μπορούσαμε σε πρώτο επίπεδο να διορθώσουμε τα λάθη που προκάλεσαν την ήττα.
Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο. Αλλά είναι ανάγκη να μάθουμε στα παιδιά μας να μην κατηγορούν τους άλλους για τα αποτελέσματά τους, αλλά να ξεπερνούν όσα εμπόδια βρεθούν μπροστά τους.
Διαφορετικά, θα κατηγορούν μονίμως τρίτους για όλα όσα πηγαίνουν στραβά στη ζωή τους και δεν θα γίνουν τόσο επιτυχημένα όσο θα μπορούσαν.
Να μη μαθαίνουν, με λίγα λόγια, να δικαιολογούνται.
Οι λάθος αποφάσεις των διαιτητών είναι αναπόφευκτες και δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε αυτό.
Είναι απαραίτητο τα παιδιά να το αντιληφθούν αυτό.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις πράξεις των διαιτητών.
Όμως, μπορούμε να ελέγξουμε τις δικές μας αντιδράσεις σε ορισμένες περιστάσεις.
Οι παίκτες μας πρέπει να μάθουν να προσπαθούν ακόμα πιο πολύ σε μια δύσκολη κατάσταση και να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους να την ξεπεράσουν.
Εάν απλά διαρκώς κατηγορούμε τον διαιτητή δεν επικεντρωνόμαστε στον έλεγχο του εαυτού μας, ώστε να είμαστε θετικοί και αποδοτικοί.
Τα παιδιά θα μάθουν μόνο να διαμαρτύρονται και να ανησυχούν για μια αρνητική κατάσταση από το να επικεντρώνονται στην επιτυχία παρά τις εκάστοτε συνθήκες.
Η ζωή θα κρύβει πάντα δύσκολα σενάρια.
Εάν δεν τα διδάξουμε να αποβάλλουν όσα δεν είναι υπό τον έλεγχό τους και να ξεπερνούν τις αντιξοότητες, τα παιδιά θα τα βλέπουν όλα δύσκολα.
Θα μάθουν να εγκαταλείπουν σε κάθε δυσκολία.
Είναι από τις πιο ειρωνικές καταστάσεις όταν οι ενήλικες εκφράζουν τα παράπονά τους στους διαιτητές.
Συχνά δεν μας αρέσει που τα παιδιά μας δεν σέβονται και παραβαίνουν τις αρχές.
Αλλά μόλις ο διαιτητής προβεί σε παρατήρηση αμέσως αντιδρούμε.
Πώς λοιπόν προσδοκούμε τα παιδιά μας να μάθουν να σέβονται τις αρχές εάν δεν επιδεικνύουμε εμείς οι ίδιοι σεβασμό; Ως γονείς και προπονητές, υποτιμάμε τη δική μας επιρροή διδάσκοντας τα παιδιά μας να είναι ασεβή.
Τα “προτρέπουμε” άθελά μας να μαθαίνουν να μην σέβονται τις Αρχές.
Είτε το συνειδητοποιήσουμε είτε όχι, είτε μας αρέσει είτε όχι, ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε και το τι διδάσκουμε τα παιδιά μας μέσω των αθλημάτων, τα επηρεάζει σε όλους τους τομείς της ζωής τους.
Η συναναστροφή μας με τους διαιτητές δεν διαφέρει.