Με αφορμή την επιλογή της Βάσως στην Euroleague ...
Ανέκαθεν η διαιτησία του basketball είχε “χώρο” για τις γυναίκες.
Και πάντοτε στην χώρα μας, τουλάχιστον στην σύγχρονη εποχή, υπήρχαν σπουδαίες διαιτητές.
Σήμερα, η Β. Τσαρούχα θεωρείται από τις καλύτερες στην Ευρώπη.
Στην συνείδησή μας όμως, όλοι συγκρίνουμε τις γυναίκες διαιτητές μόνο μεταξύ τους.
Είδατε τι γράψαμε 2 σειρές παραπάνω;
“Σήμερα, η Β. Τσαρούχα θεωρείται από τις καλύτερες στην Ευρώπη.”
Θα έπρεπε το “καλύτερες” να αντικατασταθεί με το “καλύτερους”.
Ανέκαθεν η διαιτησία του basketball είχε “χώρο” για τις γυναίκες.
Και πάντοτε στην χώρα μας, τουλάχιστον στην σύγχρονη εποχή, υπήρχαν σπουδαίες διαιτητές.
Σήμερα, η Β. Τσαρούχα θεωρείται από τις καλύτερες στην Ευρώπη.
Στην συνείδησή μας όμως, όλοι συγκρίνουμε τις γυναίκες διαιτητές μόνο μεταξύ τους.
Είδατε τι γράψαμε 2 σειρές παραπάνω;
“Σήμερα, η Β. Τσαρούχα θεωρείται από τις καλύτερες στην Ευρώπη.”
Θα έπρεπε το “καλύτερες” να αντικατασταθεί με το “καλύτερους”.
Βέβαια δεν είμαστε μόνον εμείς που κάνουμε αυτό το λάθος. Το κάνουν όλοι.
Τουλάχιστον στην Ελλάδα.
Οι γυναίκες διαιτητές συμμετέχουν σε όλα τα πρωταθλήματα επί ίσοις όροις με τους άνδρες διαιτητές.
Αξιολογούνται με τα ίδια κριτήρια αφού οι προδιαγραφές τους ως διαιτητές δεν πρέπει να διαφέρουν ούτε όσον αφορά στις γνώσεις των κανονισμών, ούτε στην φυσική τους κατάσταση, αλλά ούτε και στις παρατηρήσεις σε σχέση με την απόδοσή τους στους αγώνες.
Υπάρχει όμως το εξής παράδοξο:
Οι γυναίκες διαιτητές υποβάλλονται σε τεστ φυσικής κατάστασης που διαφέρει από τους άνδρες.
Και ενώ οι άνδρες “τρέχουν” 86Χ20 μέτρα με συγκεκριμένο χρόνο και ρυθμό, οι γυναίκες “τρέχουν” 76X20.
Εξαίρεση αποτελούν οι γυναίκες διαιτητές του πίνακα της Α1 Εθνικής κατηγορίας που τρέχουν 86Χ20.
Και αυτομάτως δημιουργούνται τα ερωτήματα:
- Εάν το μέτρο της καλής φυσικής κατάστασης ενός διαιτητή είναι να τρέξει 86Χ20 για όλους τους αγώνες, γιατί να μην είναι το ίδιο και για τις γυναίκες;
- Εάν το μέτρο της καλής φυσικής κατάστασης μιας διαιτητού είναι να τρέξει 76Χ20 για όλους τους αγώνες εκτός της Α1, γιατί να μην είναι το ίδιο και για τους άνδρες;
Ο “διαχωρισμός” αυτός είναι το λιγότερο απρεπής.
Τουλάχιστον στην Ελλάδα.
Οι γυναίκες διαιτητές συμμετέχουν σε όλα τα πρωταθλήματα επί ίσοις όροις με τους άνδρες διαιτητές.
Αξιολογούνται με τα ίδια κριτήρια αφού οι προδιαγραφές τους ως διαιτητές δεν πρέπει να διαφέρουν ούτε όσον αφορά στις γνώσεις των κανονισμών, ούτε στην φυσική τους κατάσταση, αλλά ούτε και στις παρατηρήσεις σε σχέση με την απόδοσή τους στους αγώνες.
Υπάρχει όμως το εξής παράδοξο:
Οι γυναίκες διαιτητές υποβάλλονται σε τεστ φυσικής κατάστασης που διαφέρει από τους άνδρες.
Και ενώ οι άνδρες “τρέχουν” 86Χ20 μέτρα με συγκεκριμένο χρόνο και ρυθμό, οι γυναίκες “τρέχουν” 76X20.
Εξαίρεση αποτελούν οι γυναίκες διαιτητές του πίνακα της Α1 Εθνικής κατηγορίας που τρέχουν 86Χ20.
Και αυτομάτως δημιουργούνται τα ερωτήματα:
- Εάν το μέτρο της καλής φυσικής κατάστασης ενός διαιτητή είναι να τρέξει 86Χ20 για όλους τους αγώνες, γιατί να μην είναι το ίδιο και για τις γυναίκες;
- Εάν το μέτρο της καλής φυσικής κατάστασης μιας διαιτητού είναι να τρέξει 76Χ20 για όλους τους αγώνες εκτός της Α1, γιατί να μην είναι το ίδιο και για τους άνδρες;
Ο “διαχωρισμός” αυτός είναι το λιγότερο απρεπής.
Είναι σίγουρα μειωτικός.
Το ίδιο το γυναικείο φύλλο δεν θα έπρεπε να το δέχεται.
Και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η περηφάνια των Ελληνίδων διαιτητών δεν το επιτρέπει στους εαυτούς τους, αφού αρκετές γυναίκες στα τεστ και σε πείσμα ενάντια στον μειωτικό αυτό διαχωρισμό, γυμνάζονται κατάλληλα και συμμετέχουν ισότιμα “βγάζοντας” το δύσκολο 86Χ20 σε όποια κατηγορία κι αν είναι αξιολογημένες...