Στην διαιτησία του basketball, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που ο διαιτητής συνειδητοποιεί αμέσως μετά από μια απόφασή του για φάουλ, ότι το φάουλ ήταν ανύπαρκτο.
Αυτό συμβαίνει γιατί προβλέπει το σφύριγμα στην προσπάθειά του να “αποδείξει” ότι δεν του ξεφεύγει τίποτα.
Αυτή είναι μια “καταναγκαστική αντίδραση”.
Οι παράγοντες που “θρέφουν” αυτή την κακή αντίδραση είναι είτε το υπερβολικό άγχος, είτε η κακή φυσική κατάσταση και σε αρκετές περιπτώσεις η απειρία του διαιτητή.
Προκειμένου να επεξεργαστούμε μια πληροφορία, απαιτείται ένα χρονικό διάστημα από την στιγμή που έχουμε ένα ερέθισμα μέχρι την στιγμή μιας απόφασης.
Αυτό το χρονικό διάστημα είναι το “διάστημα απόκρισης”.
Στο διάστημα αυτό ο διαιτητής κατ’ αρχήν “αντιδρά” (χρόνος αντίδρασης) και ακολούθως “σφυρίζει” (χρόνος μετακίνησης).
Aς δούμε ένα πολύ συνηθισμένο παράδειγμα:
Οι παράγοντες που “θρέφουν” αυτή την κακή αντίδραση είναι είτε το υπερβολικό άγχος, είτε η κακή φυσική κατάσταση και σε αρκετές περιπτώσεις η απειρία του διαιτητή.
Προκειμένου να επεξεργαστούμε μια πληροφορία, απαιτείται ένα χρονικό διάστημα από την στιγμή που έχουμε ένα ερέθισμα μέχρι την στιγμή μιας απόφασης.
Αυτό το χρονικό διάστημα είναι το “διάστημα απόκρισης”.
Στο διάστημα αυτό ο διαιτητής κατ’ αρχήν “αντιδρά” (χρόνος αντίδρασης) και ακολούθως “σφυρίζει” (χρόνος μετακίνησης).
Aς δούμε ένα πολύ συνηθισμένο παράδειγμα:
Ο διαιτητής ελέγχει τον χώρο των 3’’, την στιγμή που η μπάλα κατευθύνεται προς το καλάθι, μετά από σουτ.
Υπάρχουν 4 παίκτες (2 από την Α’ ομάδα και 2 από την Β’ ομάδα) που είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν το rebound.
Αυτή η κατάσταση προειδοποιεί τον διαιτητή ώστε να είναι έτοιμος να σφυρίξει σε περίπτωση κάποιας παράβασης ή φάουλ.
Στην προσπάθειά του να πάρει το rebound, ένας επιτιθέμενος παίκτης σπρώχνει έναν παίκτη της αμυνόμενης ομάδας.
Ο διαιτητής επεξεργάζεται τις πληροφορίες και με την βοήθεια της τεράστιας εγκεφαλικής μνήμης (αποθήκευση κανόνων), αποφασίζει ότι υπάρχει παράβαση και είναι έτοιμος να σφυρίξει (χρόνος αντίδρασης).
Το μυϊκό του σύστημα τότε ενεργοποιείται και ο διαιτητής σφυρίζει (χρόνος μετακίνησης).
Με βάση την επιστημονική βιβλιογραφία, είναι εύλογο να θεωρήσουμε ένα σφύριγμα σωστό και αποδεκτό όταν συμβαίνει 350 με 800 χιλιοστά του δευτερολέπτου μετά το ερέθισμα.
Εάν το σφύριγμα γίνει πριν τα 350 χιλιοστά τότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ο διαιτητής “προέβλεψε” με πολλές πιθανότητες λάθους.
Είναι μια κακή συνήθεια. Ένα "στοίχημα" με τεράστιες πιθανότητες λάθους. Μην το κάνεις.
Υπάρχουν 4 παίκτες (2 από την Α’ ομάδα και 2 από την Β’ ομάδα) που είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν το rebound.
Αυτή η κατάσταση προειδοποιεί τον διαιτητή ώστε να είναι έτοιμος να σφυρίξει σε περίπτωση κάποιας παράβασης ή φάουλ.
Στην προσπάθειά του να πάρει το rebound, ένας επιτιθέμενος παίκτης σπρώχνει έναν παίκτη της αμυνόμενης ομάδας.
Ο διαιτητής επεξεργάζεται τις πληροφορίες και με την βοήθεια της τεράστιας εγκεφαλικής μνήμης (αποθήκευση κανόνων), αποφασίζει ότι υπάρχει παράβαση και είναι έτοιμος να σφυρίξει (χρόνος αντίδρασης).
Το μυϊκό του σύστημα τότε ενεργοποιείται και ο διαιτητής σφυρίζει (χρόνος μετακίνησης).
Με βάση την επιστημονική βιβλιογραφία, είναι εύλογο να θεωρήσουμε ένα σφύριγμα σωστό και αποδεκτό όταν συμβαίνει 350 με 800 χιλιοστά του δευτερολέπτου μετά το ερέθισμα.
Εάν το σφύριγμα γίνει πριν τα 350 χιλιοστά τότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ο διαιτητής “προέβλεψε” με πολλές πιθανότητες λάθους.
Είναι μια κακή συνήθεια. Ένα "στοίχημα" με τεράστιες πιθανότητες λάθους. Μην το κάνεις.
Εάν το σφύριγμα γίνει μετά τα 800 χιλιοστά τότε συνεπάγεται ότι ο διαιτητής είναι αναποφάσιστος στην λήψη σωστής απόφασης και πάλι με μεγάλες πιθανότητες λάθους.
Είναι καλύτερα όταν αμφιβάλλεις να μην σφυρίζεις.
Και είναι όλα τα προηγούμενα, τα “σφυρίγματα” που τελικά αμφισβητούνται από προπονητές και αθλητές υποσυνείδητα αλλά και με μεγάλες πιθανότητες να έχουν δίκιο.
Γιατί κανένας δεν έχει την ικανότητα να μετρήσει χρόνους χιλιοστών του δευτερολέπτου.
Δύσκολη η διαιτησία.
Είναι καλύτερα όταν αμφιβάλλεις να μην σφυρίζεις.
Και είναι όλα τα προηγούμενα, τα “σφυρίγματα” που τελικά αμφισβητούνται από προπονητές και αθλητές υποσυνείδητα αλλά και με μεγάλες πιθανότητες να έχουν δίκιο.
Γιατί κανένας δεν έχει την ικανότητα να μετρήσει χρόνους χιλιοστών του δευτερολέπτου.
Δύσκολη η διαιτησία.