Το πρόβλημα αναπτύσσεται σε κάθε περίπτωση που ο διαιτητής, λόγω της εστίασής του στην μπάλα, δεν δει ένα παίκτη να κατοχυρώνει αρχικά μια νόμιμη θέση μακριά από την μπάλα.
Το επόμενο θα είναι να κινδυνεύει ο διαιτητής να παρασυρθεί από την προσπάθεια του παίκτη να διατηρήσει αυτή την νόμιμη θέση και να κρίνει παράνομη την προσπάθεια αυτή.
Μια απλή διευκρίνηση
Μια απλή διευκρίνηση
Η κατευθυντήρια οδηγία αναφέρει ότι, για να έχει ο αμυνόμενος μια νόμιμη θέση άμυνας πρέπει να έχει και τα 2 πόδια του στο έδαφος.
Ωστόσο, όταν ο αμυντικός προσπαθεί να διατηρήσει μια τέτοια θέση αντιδρώντας στην προσπάθεια του ντριμπλέρ να τον αποφύγει, η απαίτηση “και τα 2 πόδια στο έδαφος” δεν μπορεί να είναι πλέον απαραίτητη.
Εφ’ όσον επομένως το πόδι που δεν είναι στο έδαφος, δεν έχει την ευθύνη κάποιας επαφής και τηρούνται όλες οι προϋποθέσεις διατήρησης σωστής αμυντικής θέσης, το αμυντικό έργο θα μπορούσε να γίνεται εν κινήσει.
Η φιλοσοφία "seeing the whole play" μπορεί να εφαρμοστεί και ειδικά σε post play καταστάσεις.
Οι κατευθυντήριες γραμμές του κανονισμού παιδιάς αναφέρουν ότι κατά την προσπάθεια απόκτησης μιας νόμιμης θέσης άμυνας, ο αμυντικός παίκτης πρέπει να επιτρέπει σε έναν αντίπαλό του – που δεν έχει την μπάλα – δίνοντάς του τον χρόνο και την απόσταση να σταματήσει ή να αλλάξει κατεύθυνση με maximum 2 βημάτων για τον κινούμενο και 1 βήματος για τον στάσιμο.
Εάν η επαφή είναι φυσιολογική, αυτό έχει ως συνέπεια την κίνηση του επιτιθέμενου και βέβαια ο αμυνόμενος παίκτης απαλλάσσεται από την ευθύνη.
Εάν ωστόσο ο επιτιθέμενος παίκτης πάρει ξαφνικά την μπάλα, τότε η ανάγκη να του δοθεί χώρος από τον αμυνόμενο για να σταματήσει, να αλλάξει κατεύθυνση ή να επιτρέψει ένα κανονικό βήμα στον σταθερό επιτιθέμενο, δεν ισχύει πλέον.
Εφ’ όσον επομένως το πόδι που δεν είναι στο έδαφος, δεν έχει την ευθύνη κάποιας επαφής και τηρούνται όλες οι προϋποθέσεις διατήρησης σωστής αμυντικής θέσης, το αμυντικό έργο θα μπορούσε να γίνεται εν κινήσει.
Η φιλοσοφία "seeing the whole play" μπορεί να εφαρμοστεί και ειδικά σε post play καταστάσεις.
Οι κατευθυντήριες γραμμές του κανονισμού παιδιάς αναφέρουν ότι κατά την προσπάθεια απόκτησης μιας νόμιμης θέσης άμυνας, ο αμυντικός παίκτης πρέπει να επιτρέπει σε έναν αντίπαλό του – που δεν έχει την μπάλα – δίνοντάς του τον χρόνο και την απόσταση να σταματήσει ή να αλλάξει κατεύθυνση με maximum 2 βημάτων για τον κινούμενο και 1 βήματος για τον στάσιμο.
Εάν η επαφή είναι φυσιολογική, αυτό έχει ως συνέπεια την κίνηση του επιτιθέμενου και βέβαια ο αμυνόμενος παίκτης απαλλάσσεται από την ευθύνη.
Εάν ωστόσο ο επιτιθέμενος παίκτης πάρει ξαφνικά την μπάλα, τότε η ανάγκη να του δοθεί χώρος από τον αμυνόμενο για να σταματήσει, να αλλάξει κατεύθυνση ή να επιτρέψει ένα κανονικό βήμα στον σταθερό επιτιθέμενο, δεν ισχύει πλέον.
Και είναι αυτή ακριβώς η περίπτωση που είναι σημαντικό ο διαιτητής να γνωρίζει τον κανόνα “see the whole play” ώστε να προσδιορίσει ποιος παίκτης έχει αποκτήσει το δικαίωμα της συγκεκριμένης θέσης και επομένως ποιος φέρει την ευθύνη για οποιαδήποτε επαφή γίνει.