Σήμερα, οι αξιωματούχοι της διαιτησίας θέλουν και επιμένουν πολύ ώστε οι διαιτητές να ακολουθούν πιστά τα επίσημα σήματα και την μηχανική.
Και ενώ η “προσωπικότητα” των διαιτητών, που χαρακτηρίζεται από το στυλ καθενός, έχει σιγά – σιγά πάει στο παρασκήνιο, μήπως τελικά ακόμη υπάρχουν περιθώρια;
Πόσοι από εμάς στο ξεκίνημά μας ως διαιτητές, δεν είχαμε στο μυαλό μας top διαιτητές που κατά κάποιον τρόπο μιμούμασταν;
Πολλοί από τους παλαιότερους διαιτητές είχαν διακριτά ατομικά στυλ.
Ο Κ. Ρήγας, ο Σ. Δουβής, ο Λ. Βορεάδης, ο Ν. Πιτσίλκας, ο Κ. Κορομηλάς, ο Ν. Ζαβλανός, ο Κ. Μουζάκης, ο Τ. Πηλοΐδης και από τους νεώτερους ο Χ. Χριστοδούλου, ο Σ. Γκόντας.
Μπορεί να ήταν ο τρόπος που έτρεχαν ή ο τρόπος που σφύριζαν αφού, κατά την άποψή μας, αυτοί οι διαιτητές ξεχώριζαν από το πλήθος.
Ο Κ. Ρήγας, ο Σ. Δουβής, ο Λ. Βορεάδης, ο Ν. Πιτσίλκας, ο Κ. Κορομηλάς, ο Ν. Ζαβλανός, ο Κ. Μουζάκης, ο Τ. Πηλοΐδης και από τους νεώτερους ο Χ. Χριστοδούλου, ο Σ. Γκόντας.
Μπορεί να ήταν ο τρόπος που έτρεχαν ή ο τρόπος που σφύριζαν αφού, κατά την άποψή μας, αυτοί οι διαιτητές ξεχώριζαν από το πλήθος.
Είχαν, κάποιοι ακόμη και σήμερα, στυλ.
Είτε οι ιδιομορφίες τους, είτε τα αποφασιστικά σφυρίγματα και ο εμφατικός τρόπος να σηματοδοτήσουν τις ποινές, ακόμη και η εκνευριστική ηρεμία τους, τους έκαναν να φαίνονται άτρωτοι και πάντοτε υπό έλεγχο.
Για πολλά χρόνια οι ιθύνοντες της διαιτησίας ενθάρρυναν – ή τουλάχιστον δεν αποθάρρυναν – αυτού του είδους την ατομικότητα και επιλογή των περισσοτέρων διαιτητών.
Η φιλοσοφία ήταν:
Είτε οι ιδιομορφίες τους, είτε τα αποφασιστικά σφυρίγματα και ο εμφατικός τρόπος να σηματοδοτήσουν τις ποινές, ακόμη και η εκνευριστική ηρεμία τους, τους έκαναν να φαίνονται άτρωτοι και πάντοτε υπό έλεγχο.
Για πολλά χρόνια οι ιθύνοντες της διαιτησίας ενθάρρυναν – ή τουλάχιστον δεν αποθάρρυναν – αυτού του είδους την ατομικότητα και επιλογή των περισσοτέρων διαιτητών.
Η φιλοσοφία ήταν:
"Εάν το σφύριγμα είναι σωστό, αυτό που φαινόσουν να κάνεις ήταν δευτερεύον."
Αυτό όμως πλέον, έχει αλλάξει.
Τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια υπάρχει μια αυξανόμενη έμφαση στο να γίνονται τα πάντα “by the book”.
Σήμερα μάλιστα η συμμόρφωση με τα επίσημα σήματα και τις μηχανικές της FIBA θεωρείται “Αρετή”.
Αυτό όμως πλέον, έχει αλλάξει.
Τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια υπάρχει μια αυξανόμενη έμφαση στο να γίνονται τα πάντα “by the book”.
Σήμερα μάλιστα η συμμόρφωση με τα επίσημα σήματα και τις μηχανικές της FIBA θεωρείται “Αρετή”.
Και όλο αυτό συνέβη επειδή η πρακτική “selling a call” δεν είναι τόσο σημαντική σήμερα όσο ήταν κάποτε, αφού όλοι έχουν άμεση πρόσβαση, μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας, για να διαπιστώσουν οτιδήποτε.
Άραγε υπάρχει περιθώριο για προσωπικό στυλ σήμερα στην διαιτησία;
Εάν ναι, τότε ποια είναι τα όρια;
Άραγε υπάρχει περιθώριο για προσωπικό στυλ σήμερα στην διαιτησία;
Εάν ναι, τότε ποια είναι τα όρια;
Μια καλή απάντηση στα ερωτήματα μπορεί να είναι ότι το προσωπικό στυλ του διαιτητή μπορεί να είναι ευεργετικό ανάλογα με τις συνθήκες.
Το στυλ που δημιουργεί εντάσεις κατά την διαχείριση ενός αγώνα ή “ερεθίζει” τους προπονητές και τους παίκτες, είναι ένα πρόβλημα ή ένα πιθανό πρόβλημα.
Και βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι ο διαιτητής που κάνει τα πράγματα διαφορετικά ξεχωρίζει.
Το στυλ που δημιουργεί εντάσεις κατά την διαχείριση ενός αγώνα ή “ερεθίζει” τους προπονητές και τους παίκτες, είναι ένα πρόβλημα ή ένα πιθανό πρόβλημα.
Και βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι ο διαιτητής που κάνει τα πράγματα διαφορετικά ξεχωρίζει.
Και σίγουρα το να είσαι υπερβολικά επιδεικτικός μπορεί εύκολα να δημιουργήσει λάθος εντύπωση.
Η διαιτησία σήμερα, είναι μια πολύ σοβαρή δουλειά.
Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί .
Γιατί τελικά το στυλ του καθενός έχει σημασία μόνο εάν μπορεί να κάνει σωστά τη δουλειά.
Η διαιτησία σήμερα, είναι μια πολύ σοβαρή δουλειά.
Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί .
Γιατί τελικά το στυλ του καθενός έχει σημασία μόνο εάν μπορεί να κάνει σωστά τη δουλειά.
Εάν όχι, δεν αξίζει τίποτα.