Το ιστολόγιο λειτουργεί στο περιβάλλον του Google Blogger και ο Blogger χρησιμοποιεί cookies για την παροχή των υπηρεσιών, την ανάλυση της επισκεψιμότητας και τη βελτιστοποίηση της εμπειρίας του χρήστη. Με την περιήγηση στο ιστολόγιο αποδέχεστε τη χρήση των cookies.

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2020

Διαιτησία: Άσκηση Εξουσίας (3)




Να είσαι “παίκτης” ομάδας.
Η ομαδική δουλειά δημιουργεί μια καλή ομάδα.



Η “υπερηφάνεια” έχει 2 μορφές.
Η μία είναι υγιής και μετριάζεται με την ταπεινότητα. 
Η άλλη είναι καταστροφική γιατί κυριαρχείται από την ματαιοδοξία.

Κάθε διαιτητής είναι μέλος μιάς ομάδας.
Το ανταγωνιστικό πνεύμα δημιουργεί προβλήματα.
Κάθε διαιτητής οφείλει να αποφασίσει να είναι ο καλύτερος για την θέση που του ανατίθεται – πρώτος, δεύτερος ή τρίτος – και να συνειδητοποιήσει ότι με τις πράξεις του έχει την δυνατότητα να κάνει τους υπόλοιπους διαιτητές να φαίνονται καλοί.
Στην περίπτωση αυτή θεωρείται επιτυχημένος και ενισχύει την απόδοση της ομάδας αλλά και την φήμη του.


Να θυμάσαι πάντα ότι τίποτα δεν έχει να κάνει με εσένα.
Είναι στην ανθρώπινη φύση να είναι εγωκεντρική.
Λίγοι άνθρωποι “απολαμβάνουν” να τους φωνάζουν – κανένας; - να τους βρίζουν και να τους υποβαθμίζουν λεκτικά.
Ωστόσο, αυτή είναι η μοίρα των διαιτητών.

Δεν είμαστε διαιτητές για να ευχαριστήσουμε τους πάντες ή να τους κάνουμε ευτυχισμένους.
Το μόνο που οφείλουμε είναι να εξασφαλίσουμε ένα ασφαλές περιβάλλον, ένα ευχάριστο παιχνίδι και ένα δίκαιο αποτέλεσμα.
Η καλύτερη διαθέσιμη μέθοδος γι αυτό, είναι η επιβολή των νόμων και του κανονισμού παιδιάς.
Οι επικρίσεις και η αμφισβήτηση της νοημοσύνης μας δεν σημαίνει ότι δεν αποδίδουμε καλά. 
Το αντίθετο μάλλον.
Να θυμάσαι ότι ο θυμός είναι μια κοινή αντίδραση και μερικές φορές, ακόμη και τα “κομπλιμέντα” είναι θυμωμένα ξεσπάσματα από ανθρώπους που προσπαθούν να παρακάμψουν τους κανόνες για να διεκδικήσουν οφέλη.

Η διαιτησία είναι μια επιβραβεύσιμη “δουλειά”.
Ωστόσο, έρχεται κάποια στιγμή που η μέτρια αποδοχή μας, η παροδική αναγνώρισή μας και οι ξεθωριασμένες ελπίδες μας, επισκιάζουν τις απαιτήσεις μας.
Και το βάρος αυτό μπορεί να μας δελεάσει να διακόψουμε την διαιτησία, εκτός και εάν είμαστε ισορροπημένοι, αντιλαμβανόμενοι ότι οι προσωπικοί μας στόχοι δεν είναι αντικρουόμενοι με την πραγματικότητα.

Οι διαιτητές που διαπραγματεύονται με επιτυχία τους υφάλους της αποθάρρυνσης είναι αυτοί που ανακαλύπτουν σκοπούς πέρα από τον εαυτό τους.
Η αγάπη για το μπάσκετ, το πάθος για την καθοδήγηση νεότερων διαιτητών και οι ευκαιρίες που μας δίνει ο αθλητισμός για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, είναι παραδείγματα στόχων που εμπνέουν και συντηρούν το πνεύμα.
Και όταν αγκαλιάζουμε αυτούς και άλλους παρόμοιους στόχους κάθε επιτυχία στον κόσμο του μπάσκετ θα την αισθανόμαστε σαν μια προσωπική νίκη.