Υπάρχουν κανόνες του κανονισμού παιδιάς που επηρεάζουν την κατοχή της μπάλας.
Κανόνες όπως τα βήματα, τα 3 δευτερόλεπτα, η αντικανονική ντρίμπλα, τα φάουλ που γίνονται στην διεκδίκηση μιας “χαλαρής” μπάλας, είναι καταστάσεις που με τις αποφάσεις τους οι διαιτητές, αλλάζει η κατοχή της μπάλας.
Οι προπονητές δίνουν πλέον μεγάλη σημασία στην σπουδαιότητα της διεκδίκησης μιας 50/50 μπάλας.
"Ο παίκτης Α1 ντριμπλάρει την μπάλα και ο αμυντικός Β1 νομίμως ακουμπάει την μπάλα.
Καθώς η μπάλα φεύγει από τον έλεγχο του Α1, κάποιοι από τους αθλητές και των 2 ομάδων προσπαθούν να κερδίσουν την κατοχή της."
Αυτό ακριβώς το σημείο μπορεί να γίνει ιδιαίτερα πολύπλοκο για κάθε διαιτητή, αφού τα σώματα των αθλητών “βουτάνε” στο παρκέ με “αδέξιες” κινήσεις.
Μπορεί να υπάρξουν επαφές, πολλές από τις οποίες μπορούν να ερμηνευθούν ως τυχαίες επαφές.
Mια 50/50 μπάλα είναι κάθε rebounding play.
Και βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι η αρχική αναπήδηση είναι μια 50/50 μπάλα!
Η σημαντικότερη αρχή σε σχέση με αυτές τις καταστάσεις είναι να μην βιαστούμε με την διαδικασία λήψης της απόφασής μας.
Χρειαζόμαστε χρόνο για να επεξεργαστούμε την φάση από την αρχή της μέχρι το τέλος της.
Αυτό το παράδειγμα “χαλαρής μπάλας” μπορεί να καταλήξει σε μια κερδισμένη μπάλα, σε ένα φάουλ ή σε jump all.
Στο Ν.Β.Α. μάλιστα, η κατοχή μιας τέτοιας μπάλας είναι τόσο σημαντική που οι ομάδες είναι πρόθυμες να θυσιάσουν ένα time out για να την κερδίσουν, αφού οι κανόνες το επιτρέπουν.
Ως διαιτητές οφείλουμε να αναρωτηθούμε:
1. Γνωρίζουμε την θέση της μπάλας;
2. Μήπως η συνέπεια κάποιας από τις τυχαίες επαφές στην διεκδίκηση, οδηγήσουν σε πλεονεκτική θέση κάποιον για την απόκτηση της κατοχής;
3. Ήταν η επαφή τέτοια που απαιτείται να σφυριχτεί φάουλ;
Η μηχανική διαιτησίας δίνει τις λύσεις για τις θέσεις των διαιτητών σε αυτού του είδους τις καταστάσεις.
Και πάντα το κλειδί είναι ένα μη βιαστικό και καλά “επεξεργασμένο” σφύριγμα.
Οι διαιτητές πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι αποφάσεις που αφορούν στις “χαμένες μπάλες”, τα rebounds και τα out-offbounds plays, είναι αποφάσεις που οδηγούν σε μια νέα κατοχή.
Το λιγότερο λοιπόν που οφείλουμε είναι να πάρουμε ποιοτικές αποφάσεις.
Με τις ποιοτικές μας αποφάσεις αποδεικνύουμε τον σεβασμό μας στο παιχνίδι και με την ακρίβειά μας βοηθούμε στην ομαλότητα του δύσκολου έργου της διαιτησίας.
Μπορεί να υπάρξουν επαφές, πολλές από τις οποίες μπορούν να ερμηνευθούν ως τυχαίες επαφές.
Mια 50/50 μπάλα είναι κάθε rebounding play.
Και βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι η αρχική αναπήδηση είναι μια 50/50 μπάλα!
Η σημαντικότερη αρχή σε σχέση με αυτές τις καταστάσεις είναι να μην βιαστούμε με την διαδικασία λήψης της απόφασής μας.
Χρειαζόμαστε χρόνο για να επεξεργαστούμε την φάση από την αρχή της μέχρι το τέλος της.
Αυτό το παράδειγμα “χαλαρής μπάλας” μπορεί να καταλήξει σε μια κερδισμένη μπάλα, σε ένα φάουλ ή σε jump all.
Στο Ν.Β.Α. μάλιστα, η κατοχή μιας τέτοιας μπάλας είναι τόσο σημαντική που οι ομάδες είναι πρόθυμες να θυσιάσουν ένα time out για να την κερδίσουν, αφού οι κανόνες το επιτρέπουν.
Ως διαιτητές οφείλουμε να αναρωτηθούμε:
1. Γνωρίζουμε την θέση της μπάλας;
2. Μήπως η συνέπεια κάποιας από τις τυχαίες επαφές στην διεκδίκηση, οδηγήσουν σε πλεονεκτική θέση κάποιον για την απόκτηση της κατοχής;
3. Ήταν η επαφή τέτοια που απαιτείται να σφυριχτεί φάουλ;
Η μηχανική διαιτησίας δίνει τις λύσεις για τις θέσεις των διαιτητών σε αυτού του είδους τις καταστάσεις.
Και πάντα το κλειδί είναι ένα μη βιαστικό και καλά “επεξεργασμένο” σφύριγμα.
Οι διαιτητές πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι αποφάσεις που αφορούν στις “χαμένες μπάλες”, τα rebounds και τα out-offbounds plays, είναι αποφάσεις που οδηγούν σε μια νέα κατοχή.
Το λιγότερο λοιπόν που οφείλουμε είναι να πάρουμε ποιοτικές αποφάσεις.
Με τις ποιοτικές μας αποφάσεις αποδεικνύουμε τον σεβασμό μας στο παιχνίδι και με την ακρίβειά μας βοηθούμε στην ομαλότητα του δύσκολου έργου της διαιτησίας.
Υπάρχει αξία σε κάθε κατοχή…