Υπάρχουν δυο τρόποι για να δει κανείς την διαιτησία του τελικού του κυπέλου Ελλάδας.
Ο πρώτος είναι ο απαισιόδοξος:
Ακόμη και σε τέτοιας σημασίας αγώνες μπορεί το αποτέλεσμα να καθοριστεί από κραυγαλέες παραβάσεις.
Ο δεύτερος είναι ο αισιόδοξος:
- Να εκπλαγούμε θετικά από την ένταση της κατακραυγής που προκλήθηκε.
- Να θεωρήσουμε ενθαρρυντικό ότι σκανδάλισε τόσο πολύ κι ότι δεν θεωρήθηκε “κομμάτι του παιχνιδιού”.
- Μέσα από την αντίδραση στα βήματα που δεν δόθηκαν και στα φάουλ που δεν είδαν κυρίως στα τελευταία 2' του παιχνιδιού, να δούμε το μπάσκετ ως ένα χώρο που διατηρεί ακόμα στη συνείδηση του κόσμου ένα υψηλό ηθικό στάνταρ.
Η ζωή δεν είναι δίκαια, ας είναι τουλάχιστον - όσο γίνεται - το μπάσκετ.
Ό,τι κι αν λέει το νόμιμο, το ηθικό σκέλος ήταν, είναι και θα παραμείνει μελανό για κάθε αγώνα που κρίνεται από λάθη.
Και βέβαια, μακάρι όλες οι αδικίες στη ζωή να έμοιαζαν με βήματα που δεν δόθηκαν και φάουλ που δεν είδαν οι διαιτητές:
Να ήταν αναμφισβήτητες - να μην μπορούσαν να καλυφθούν - να έμεναν στη μνήμη - να τις συνόδευε τόσο έντονη απαξίωση.
Ξυπνήσατε;
Το μπάσκετ έχει δείξει στην πορεία του χρόνου ότι μπορεί να αντέξει την αδικία, αφού ακόμη και όταν την ανέχονται τα θεσμικά όργανα, την ξερνάει η συνείδηση του κόσμου και την απορρίπτει ως αταίριαστη.
Είναι όμως εντελώς αμφίβολο πόσο θα μπορέσει να αντέξει την υποψία.