Πέμπτη 21 Μαΐου 2020

Η ώρα που σταματάμε να μιλάμε και σφυρίζουμε (2)



Δεν υπάρχει κάποιος που να διαφωνεί με το ότι η εμπειρία είναι ο καλύτερος δάσκαλος.
Το ίδιο ισχύει και για την διαιτησία.


Ως νέοι και άπειροι διαιτητές κάναμε όλοι το κοινό λάθος να πούμε το "λάθος πράγμα" την λάθος στιγμή.
Λίγοι από εμάς δεν μπορούν να θυμηθούν στα πρώτα μας χρόνια όταν είπαμε στον προπονητή "εσύ προπονείς κι εγώ διαιτητεύω".
Και στις περισσότερες των περιπτώσεων το σχόλιό μας άνοιξε από μόνο του την πόρτα στο προπονητή για μια απάντηση όπως "πότε λοιπόν θα το κάνεις;".

Ο γενικός κανόνας που λέει ότι "για κάθε δράση υπάρχει και μία αντίδραση" είναι τόσο αληθινός στις ανθρώπινες σχέσεις όσο και στην φυσική.
Και βέβαια τα παραδείγματα λεκτικής απειρίας είναι πολλά και προκλητικά όπως "Κάτσε κάτω", "Πήγαινε στη θέση σου" και το χειρότερο όλων "Σταμάτα να μιλάς" κοινώς "Shut up".

Όλες αυτές οι "δηλώσεις" υψώνουν ένα μεγάλο εμπόδιο στην επικοινωνία.
Μπαίνουν όλοι σε έναν αντίπαλο ρόλο και ενδεχομένως στην γραμμή ενός δύσκολου παιχνιδιού.
Η γλώσσα επίσης του σώματος είναι μια άλλη μορφή επικοινωνίας.
Κοιτάζοντας π.χ. κάποιον βάζοντας τα χέρια στους γοφούς ή προτάσσοντας τον δείκτη μας, παρουσιάζουμε μια είδους άμεσης πρόκλησης και είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα δημιουργήσουν μια αρνητική απάντηση από τον προπονητή ή τον παίκτη.

Οι διαιτητές, στα πρώτα τους χρόνια, θα βιώσουν όλα τα παραπάνω και ελπίζουμε ότι θα κάνουν προσαρμογές καθώς θα επανεξετάζουν τι συνέβη σε μεμονωμένα παιχνίδια τους.
Πόσο συχνά άλλωστε, καθώς επιστρέφαμε στο σπίτι, βρεθήκαμε να αμφισβητούμε τον τρόπο που χειριστήκαμε έναν απογοητευμένο παίκτη ή ένα θυμωμένο προπονητή; 
Ή πόσες φορές θα μπορούσαμε να έχουμε απαντήσει διαφορετικά σε προκλήσεις, ώστε να εκτονώσουμε μια δύσκολη κατάσταση παρά να κλιμακώσουμε το πρόβλημα;
Ακόμη και οι πιο έμπειροι διαιτητές γνωρίζουν ότι έχουν την εξουσία να επιβάλλουν τεχνικές ποινές.
Το πνεύμα όμως και η πρόθεση της τεχνικής ποινής θα πρέπει να χρησιμοποιείται ως έσχατη λύση και με απώτερο σκοπό την αποκατάσταση της τάξης που είναι απαραίτητη, εάν πρόκειται να υπάρξει ένα δίκαιο παιχνίδι.
Το πρόβλημα για τους λιγότερο έμπειρους διαιτητές είναι η αναγνώριση της διαφοράς μεταξύ μιας συμπεριφοράς που απαιτεί μια τεχνική ποινή και μιας συμπεριφοράς που χρειάζεται την υπομονή μας αλλά και την αποτελεσματική μας επικοινωνία.
Πάντα να είστε υπό έλεγχο. 
Να μιλάτε σε ήρεμο τόνο και να προσπαθείτε να διατηρείτε μια θετική στάση σώματος.

Οι διαιτητές οφείλουμε να προβλέψουμε την κριτική από τους προπονητές και τους παίκτες κατά την διάρκεια ενός αγώνα.
Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να εκλάβουμε τα σχόλιά τους προσωπικά.
Υπάρχουν πολλές τεχνικές στην διάθεσή μας όταν αναπτύσσονται τέτοιου είδους καταστάσεις.
- Προσπαθήστε αμέσως να κινηθείτε γρήγορα στην καθορισμένη από την μηχανική θέση σας μετά την αναφορά ενός φάουλ.
- Εάν ο προπονητής έχει μια ερώτηση και κρίνετε ότι πρέπει να απαντήσετε να θυμάστε ότι αρκεί και μόνον η απάντησή σας.
- Μην κάνετε τον κόπο να απαντάτε σε δηλώσεις προπονητών.
- Όταν μιλάμε σε έναν προπονητή, φροντίζουμε να μην ακούει κανένας άλλος.
Και βέβαια θετικές θεωρούνται απαντήσεις όπως "Έχασα το σφύριγμα", "Από την θέση μου, θεωρώ απολύτως σωστό το σφύριγμά μου", "Νομίζω ότι πήρα σωστή απόφαση αλλά και οι δυό μας πρέπει να δούμε το video".

Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να προσπαθήσουμε να μπλοφάρουμε. 
Δεν λειτουργεί.
Μην αγνοήσετε ποτέ τον προπονητή ή τον παίκτη που σας έχει απευθύνει ευγενικά μια ερώτηση.
Τις περισσότερες φορές μια σύντομη και ειλικρινής απάντηση ή εξήγηση θα κάνει θαύματα για την αξιοπιστία σας.

Το σημαντικότερο:
Όταν όλα τα προηγούμενα αποτυγχάνουν και ο προπονητής ή ο παίκτης είναι εκτός ελέγχου, έρχεται η ώρα που σταματάμε να μιλάμε και σφυρίζουμε.