Ναι, αλλά μέχρι εκείνη την στιγμή που οι προπονητές αρχίσουν να σχολιάζουν και να αμφισβητούν τις αποφάσεις μας.
Σωστά;
Έτσι είναι.
Εκείνη όμως ακριβώς την στιγμή, πρέπει να αναπτύξουμε έναν τρόπο αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης ώστε να την κατευθύνουμε στον δικό μας χώρο.
Στο δικό μας γήπεδο.
Στον χώρο των κανονισμών που οφείλουμε να τους γνωρίζουμε καλύτερα από οποιονδήποτε.
Και αυτό μπορούμε να το κάνουμε μόνο με ερωτήσεις…
Με τον τρόπο αυτό, εμείς θα είμαστε αυτοί που θα ηγούνται της συνομιλίας.
Μιας συνομιλίας όμως, που θα πρέπει να συμβεί επειδή διαθέτουμε την έγκυρη γνώση στον τομέα της διαιτησίας, αφού όταν πρόκειται για εξηγήσεις που βασίζονται σε κανόνες έχουμε το "πάνω χέρι" τουλάχιστον στα "χαρτιά".
Δοκιμάστε μία από αυτές τις ερωτήσεις την επόμενη φορά που ένας προπονητής φωνάζει, σχολιάζει ή αμφισβητεί τις αποφάσεις σας:
“Coach, σε ακούω…
-Περί τίνος πρόκειται; Τι ακριβώς είδες;
-Τι έκανε ο αμυντικός λάθος;
-Γιατί θεωρείς ότι ήταν block;”
Είναι μια ευκαιρία να οδηγήσετε την συζήτηση.
Όταν κρατάς αμυντική στάση γίνεσαι ευάλωτος και ελέγχεσαι συνεχώς.
Απλώς, ζήτα να σου περιγράψουν και να σου δώσουν λεπτομέρειες – που μόνο εσύ γνωρίζεις – αναγκάζοντάς τους να αποδείξουν τις γνώσεις που έχουν για τον κανονισμό.
Οι περισσότεροι προπονητές θα δυσκολευτούν να δώσουν ακριβείς, με βάση τους κανονισμούς εξηγήσεις.
Όσο περισσότερο είσαι ως διαιτητής σε θέση να αποδείξεις το επίπεδο της επάρκειάς σου, τόσο περισσότερο θα αποσπάσεις σεβασμό και τόσο λιγότερο θα αμφισβητηθείς στην συνέχεια.
Η βασικότερη όμως προϋπόθεση προκειμένου να ανοίξουμε διάλογο, είναι η ταπεινότητά μας, η ευγένειά μας και ο επαγγελματικός μας τρόπος.
Διαφορετικά, άστο καλύτερα…