Το μυστικό της διάρκειας για έναν επιτυχημένο διαιτητή στηρίζεται σε μια "διακριτική" αλλά ουσιαστική του δεξιότητα:
Την ικανότητά του να εφαρμόσει σωστά την αρχή πλεονεκτήματος/μειονεκτήματος με συνέπεια και αξιοπιστία.
Η βάση της διορατικότητάς του αυτής, αποτελείται από 3 προϋποθέσεις:
Η βάση της διορατικότητάς του αυτής, αποτελείται από 3 προϋποθέσεις:
1. Εμπειρία σε πολυάριθμα επίπεδα αγώνων
2. Κατανόηση των κανόνων του παιχνιδιού που στηρίζονται στο "πνεύμα" ή την "πρόθεση" και όχι στους επιφανειακούς περιορισμούς τους
3. Η αποδοχή της πραγματικότητας ότι ο διαιτητής θα πάρει αμέτρητες αποφάσεις κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, οι οποίες δεν απαιτούν την δική του κρίση για το εάν έχουν αξιόλογο αντίκτυπο στο ίδιο το παιχνίδι
Όταν ένας νέος διαιτητής συμβουλεύεται ότι, ίσως δεν θα έπρεπε να σφυρίξει σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, η κοινή του αντίδραση είναι να αμυνθεί:
2. Κατανόηση των κανόνων του παιχνιδιού που στηρίζονται στο "πνεύμα" ή την "πρόθεση" και όχι στους επιφανειακούς περιορισμούς τους
3. Η αποδοχή της πραγματικότητας ότι ο διαιτητής θα πάρει αμέτρητες αποφάσεις κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, οι οποίες δεν απαιτούν την δική του κρίση για το εάν έχουν αξιόλογο αντίκτυπο στο ίδιο το παιχνίδι
Όταν ένας νέος διαιτητής συμβουλεύεται ότι, ίσως δεν θα έπρεπε να σφυρίξει σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, η κοινή του αντίδραση είναι να αμυνθεί:
"Περίμενες να το αγνοήσω;" ή
"Ο κανονισμός λέει ξεκάθαρα ότι ένας παίκτης δεν μπορεί να το κάνει αυτό" και ακόμη
"Δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε να σφυρίξω".
Είναι όλες παρόμοιες απαντήσεις και όλες δείχνουν ένα ελάττωμα:
Είναι όλες παρόμοιες απαντήσεις και όλες δείχνουν ένα ελάττωμα:
Την απροθυμία να αποδεχθεί ότι το παιχνίδι ανήκει και μόνον στους αθλητές, όχι στους διαιτητές.
Είναι οι αθλητές που είναι υπεύθυνοι να καθορίσουν τον ρυθμό του παιχνιδιού, υπό την προϋπόθεση ότι το κάνουν στο πλαίσιο του fair play.
Ο ρόλος των διαιτητών είναι να διευθύνουν το παιχνίδι, με σκοπό την αμερόληπτη αναγνώριση κάθε κατάστασης όπου ένας παίκτης ή μια ομάδα, τίθεται σε μειονεκτική θέση λόγω παραβίασης της πρόθεσης ενός άρθρου του κανονισμού, να διακόψει το παιχνίδι εύλογα και να αποκαταστήσει την δικαιοσύνη με ισορροπία.
Αυτό σημαίνει ότι ο διαιτητής έχει πάντοτε μια επιλογή στο εάν ένα φάουλ ή μια παράβαση πρέπει να καλείται και μάλιστα πολλές φορές η επιλογή του θα πρέπει δικαίως να είναι ένα φυσικό no call, έτσι ώστε το παιχνίδι να συνεχιστεί αδιάλειπτα.
Ταυτόχρονα όμως, δημιουργούνται ερωτήματα για το τι γίνεται και τι πρέπει να κάνει ένας διαιτητής, όταν η απόφασή του είναι no call.
Θα πρέπει να υπάρχει κάποιο είδος "σήματος" που συνοδεύει την απόφαση;
Θα πρέπει να υπάρχει μια προφορική οδηγία όπως "play on";
Η απάντηση και η συνέχεια στο επόμενό μας άρθρο.
Αυτό σημαίνει ότι ο διαιτητής έχει πάντοτε μια επιλογή στο εάν ένα φάουλ ή μια παράβαση πρέπει να καλείται και μάλιστα πολλές φορές η επιλογή του θα πρέπει δικαίως να είναι ένα φυσικό no call, έτσι ώστε το παιχνίδι να συνεχιστεί αδιάλειπτα.
Ταυτόχρονα όμως, δημιουργούνται ερωτήματα για το τι γίνεται και τι πρέπει να κάνει ένας διαιτητής, όταν η απόφασή του είναι no call.
Θα πρέπει να υπάρχει κάποιο είδος "σήματος" που συνοδεύει την απόφαση;
Θα πρέπει να υπάρχει μια προφορική οδηγία όπως "play on";
Η απάντηση και η συνέχεια στο επόμενό μας άρθρο.