Μπορούμε λοιπόν να κάνουμε αρκετά πράγματα όταν η δράση ξεδιπλώνεται μπροστά μας, αλλά και πολλά μακριά από το παιχνίδι, χωρίς να χρησιμοποιούμε οποιουδήποτε είδους δικαιολογία.
Δικαιολογία: Η "συμπεριφορά" του, είναι εξαίρεση…
Η διαιτησία απαιτεί την αντιμετώπιση των "δύσκολων" ανθρώπων που, στην χειρότερη περίπτωσή τους, είναι και υπό το άγχος του αγώνα.
Δημιουργείται λοιπόν μια λεπτή ισορροπία στον έλεγχο του παιχνιδιού.
Είτε όμως μας αρέσει είτε όχι, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε "κατά μέτωπο" κάθε τέτοιο γεγονός.
Ίσως να πείτε στον εαυτό σας ότι η εκρηκτική διαταραχή του "hot-headed", "foul-mouthed" coach, είναι εξαίρεση της δεδομένης στιγμής του αγώνα.
Ίσως δικαιολογηθείτε στον εαυτό σας, που απλώς αφήνει να περάσει η στιγμή, ότι η αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης θα κλιμακώσει την ένταση.
Το σίγουρο όμως είναι ο εξορθολογισμός της εξόδου από τέτοιου είδους καταστάσεις που απαραιτήτως επιβάλλεται να αντιμετωπίσουμε.
Όταν ένας προπονητής "φωνάζει", ταυτόχρονα αποσπά την προσοχή μας.
Καταλήγουμε σε "babysitting" εις βάρος της συγκέντρωσής μας σε σχέση με το τι συμβαίνει μέσα στο γήπεδο.
Το θέμα δεν είναι ούτε το "εγώ" μας, ούτε η τιμωρία.
Πρόκειται για την αντιμετώπιση ενός "παράγοντα" που παρεμβαίνει στην ικανότητά μας να διευθύνουμε δίκαια το παιχνίδι.
Είναι η στιγμή που πρέπει να κρατήσουμε τις "προσωπικότητες" έξω από αυτό και είναι απολύτως απλό γιατί έχει να κάνει με την "δουλειά" μας.
Παρά τα όσα πολλοί φίλαθλοι, παίκτες και προπονητές μπορεί να πιστεύουν, οι διαιτητές είναι άνθρωποι…
Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό επίπεδο ανοχής.
Για κάποιους διαιτητές, το άγχος που προσπαθούν οι προπονητές να τους φορτώσουν με διαφόρους τρόπους κατά την διάρκεια του αγώνα, δεν είναι τίποτα άλλο από "white noise".
Για άλλους διαιτητές όμως, είναι ένα αγκάθι για την συγκέντρωσή τους.
Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να αντιληφθούμε όλοι ότι δεν είμαστε οι μοναδικοί διαιτητές στον κόσμο και δεν έχουμε το δικαίωμα να επιτρέψουμε την δημιουργία "χάους" που ένας άλλος διαιτητής – σε επόμενο αγώνα – θα χρειαστεί να διαχειριστεί.
Η διαχείριση της κατάστασης και η αντιμετώπιση της κακής συμπεριφοράς, έτσι ώστε το παιχνίδι να προχωρήσει "φυσιολογικά", δεν σημαίνει απαραίτητα κλιμάκωση της κατάστασης αυτής.
Χρειάζεται απλώς αμεσότητα, υπευθυνότητα, έλεγχο του "εγώ" μας και ενεργοποίηση της εμπειρίας που διαθέτουμε.
Περπατώντας την λεπτή γραμμή της αντιμετώπισης της κατάστασης χωρίς κλιμάκωση, είναι τόσο τέχνη όσο είναι και επιστήμη.
Χρειάζονται κοινωνικές δεξιότητες, έλεγχος της γλώσσας του σώματος, επιλογή λέξεων και ανάλογο τόνο ομιλίας.
Ίσως να πείτε στον εαυτό σας ότι η εκρηκτική διαταραχή του "hot-headed", "foul-mouthed" coach, είναι εξαίρεση της δεδομένης στιγμής του αγώνα.
Ίσως δικαιολογηθείτε στον εαυτό σας, που απλώς αφήνει να περάσει η στιγμή, ότι η αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης θα κλιμακώσει την ένταση.
Το σίγουρο όμως είναι ο εξορθολογισμός της εξόδου από τέτοιου είδους καταστάσεις που απαραιτήτως επιβάλλεται να αντιμετωπίσουμε.
Όταν ένας προπονητής "φωνάζει", ταυτόχρονα αποσπά την προσοχή μας.
Καταλήγουμε σε "babysitting" εις βάρος της συγκέντρωσής μας σε σχέση με το τι συμβαίνει μέσα στο γήπεδο.
Και θα πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό.
Το θέμα δεν είναι ούτε το "εγώ" μας, ούτε η τιμωρία.
Πρόκειται για την αντιμετώπιση ενός "παράγοντα" που παρεμβαίνει στην ικανότητά μας να διευθύνουμε δίκαια το παιχνίδι.
Είναι η στιγμή που πρέπει να κρατήσουμε τις "προσωπικότητες" έξω από αυτό και είναι απολύτως απλό γιατί έχει να κάνει με την "δουλειά" μας.
Παρά τα όσα πολλοί φίλαθλοι, παίκτες και προπονητές μπορεί να πιστεύουν, οι διαιτητές είναι άνθρωποι…
Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό επίπεδο ανοχής.
Για κάποιους διαιτητές, το άγχος που προσπαθούν οι προπονητές να τους φορτώσουν με διαφόρους τρόπους κατά την διάρκεια του αγώνα, δεν είναι τίποτα άλλο από "white noise".
Για άλλους διαιτητές όμως, είναι ένα αγκάθι για την συγκέντρωσή τους.
Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να αντιληφθούμε όλοι ότι δεν είμαστε οι μοναδικοί διαιτητές στον κόσμο και δεν έχουμε το δικαίωμα να επιτρέψουμε την δημιουργία "χάους" που ένας άλλος διαιτητής – σε επόμενο αγώνα – θα χρειαστεί να διαχειριστεί.
Η διαχείριση της κατάστασης και η αντιμετώπιση της κακής συμπεριφοράς, έτσι ώστε το παιχνίδι να προχωρήσει "φυσιολογικά", δεν σημαίνει απαραίτητα κλιμάκωση της κατάστασης αυτής.
Χρειάζεται απλώς αμεσότητα, υπευθυνότητα, έλεγχο του "εγώ" μας και ενεργοποίηση της εμπειρίας που διαθέτουμε.
Περπατώντας την λεπτή γραμμή της αντιμετώπισης της κατάστασης χωρίς κλιμάκωση, είναι τόσο τέχνη όσο είναι και επιστήμη.
Χρειάζονται κοινωνικές δεξιότητες, έλεγχος της γλώσσας του σώματος, επιλογή λέξεων και ανάλογο τόνο ομιλίας.
Πάνω απ’ όλα όμως, οφείλουμε να μην δικαιολογήσουμε τις συμπεριφορές ανάλογα με την αθλητική προσωπικότητα και να ασχοληθούμε με ό,τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε, πριν αυτό μετατραπεί σε ανεξέλεγκτο πρόβλημα που θα θέλαμε να είχαμε "φροντίσει" νωρίτερα.
Συνεχίζεται...