Ο Κόσμος των Ελλήνων Διαιτητών
Η postgame κριτική είναι ένα μεγάλο εργαλείο μάθησης.
Η οργάνωση και η συμμετοχή σε ένα αποτελεσματικό postgame δεν είναι κάτι που απλά συμβαίνει από μόνο του.
Όπως όλα στην διαιτησία, χρειάζεται γνώσεις, προετοιμασία, ευαισθησία και, ίσως το πιο σημαντικό, καλές κοινωνικές δεξιότητες.
Η ανεπάρκεια σε οποιοδήποτε από αυτά τα συστατικά θα έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνον μια αντιπαραγωγική συνάντηση αλλά μπορεί να δημιουργήσει σύγχυση στους συμμετέχοντες.
Θετική προσέγγιση
Εάν είσαι επικεφαλής της σύσκεψης μετά το παιχνίδι, ο στόχος σου είναι να βοηθήσεις όλους να βελτιωθούν από την ανάλυση της απόδοσης της ομάδας.
Αναμφίβολα υπήρξαν λάθη και αυτά τα λάθη παρέχουν σε όλους διδακτικές στιγμές.
Και ακριβώς αυτή είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία.
Βασική όμως προϋπόθεση είναι ότι για να αξίζει οτιδήποτε, θα πρέπει να ληφθούν τα μηνύματα με τον κατάλληλο τρόπο, ώστε τα μέλη της ομάδας να μπορούν να τα επεξεργαστούν.
Αναμφίβολα υπήρξαν λάθη και αυτά τα λάθη παρέχουν σε όλους διδακτικές στιγμές.
Και ακριβώς αυτή είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία.
Βασική όμως προϋπόθεση είναι ότι για να αξίζει οτιδήποτε, θα πρέπει να ληφθούν τα μηνύματα με τον κατάλληλο τρόπο, ώστε τα μέλη της ομάδας να μπορούν να τα επεξεργαστούν.
Η πρακτική της εκκίνησης με τα θετικά αφήνει τους διαιτητές να χαλαρώσουν τις άμυνές τους και επιπλέον επιτρέπει στους συμμετέχοντες να γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται για μια ανάκριση όπου όλα όσα έκαναν θα τεθούν υπό αμφισβήτηση.
Η postgame συνάντηση πρέπει πρωταρχικά να δίνει σε όλους την ευκαιρία να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους.
Αυτή η ισορροπία της θετικής προσέγγισης μαζί με την "πρόσκληση" για βελτίωση είναι το κρίσιμο σημείο του postgame.
Υπάρχουν πάντα λάθη, ακόμη και από τους έμπειρους και καλούς διαιτητές και αποφεύγοντας την συζήτηση αυτών των σφαλμάτων θα είναι ένα τεράστιο λάθος.
Αν και πάντοτε χρειάζεται να είμαστε διακριτικοί, το postgame πρέπει να έχει νόημα, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι κάποιοι διαιτητές δεν θα νοιώσουν άνετα.
Οι πιο άχρηστες μετά τον αγώνα συναντήσεις, είναι αυτές που όλοι συγκεντρώνονται και συγχαίρουν ο ένας τον άλλον για την υπέροχη διαιτησία.
Πάντα όμως θα υπάρχει κάτι που δεν έγινε σωστά και η μη συζήτησή του δεν βοηθά κανέναν.
Άσκηση ευαισθησίας
Η postgame συνάντηση πρέπει πρωταρχικά να δίνει σε όλους την ευκαιρία να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους.
Αυτή η ισορροπία της θετικής προσέγγισης μαζί με την "πρόσκληση" για βελτίωση είναι το κρίσιμο σημείο του postgame.
Υπάρχουν πάντα λάθη, ακόμη και από τους έμπειρους και καλούς διαιτητές και αποφεύγοντας την συζήτηση αυτών των σφαλμάτων θα είναι ένα τεράστιο λάθος.
Αν και πάντοτε χρειάζεται να είμαστε διακριτικοί, το postgame πρέπει να έχει νόημα, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι κάποιοι διαιτητές δεν θα νοιώσουν άνετα.
Οι πιο άχρηστες μετά τον αγώνα συναντήσεις, είναι αυτές που όλοι συγκεντρώνονται και συγχαίρουν ο ένας τον άλλον για την υπέροχη διαιτησία.
Πάντα όμως θα υπάρχει κάτι που δεν έγινε σωστά και η μη συζήτησή του δεν βοηθά κανέναν.
Άσκηση ευαισθησίας
Οι postgame συναντήσεις μπορεί να προκαλέσουν άγχος, ιδιαίτερα στους νέους διαιτητές, οι οποίοι προσπαθούν ανυπόμονα να βελτιωθούν.
Οι νέοι διαιτητές μπορεί να μην είναι φανερά αμυντικοί, αλλά σίγουρα δεν είναι εξοικειωμένοι με την κριτική, η οποία αντί να είναι εποικοδομητική να τους "συνθλίβει".
Οι postgame συναντήσεις δεν έχουν σκοπό να αισθάνονται όλοι καλά, αλλά σίγουρα ο στόχος τους δεν είναι η διάσπαση της ευαισθησίας των διαιτητών, οι οποίοι επικεντρώνονται στην αυτοβελτίωσή τους.
Η προσέγγιση των νέων και ευαίσθητων διαιτητών χρειάζεται σκέψη και οργάνωση.
Και κάθε διαιτητής οφείλει να καταλάβει ότι το postgame χρειάζεται να γίνεται για να βοηθήσει κάποιον να γίνει καλύτερος και ο μόνος τρόπος για να είναι επιτυχημένο είναι οι κριτικές να μεταφέρονται μέσω ανταλλαγής ιδεών και μακριά από πολλά "πρέπει".
Οι νέοι διαιτητές μπορεί να μην είναι φανερά αμυντικοί, αλλά σίγουρα δεν είναι εξοικειωμένοι με την κριτική, η οποία αντί να είναι εποικοδομητική να τους "συνθλίβει".
Οι postgame συναντήσεις δεν έχουν σκοπό να αισθάνονται όλοι καλά, αλλά σίγουρα ο στόχος τους δεν είναι η διάσπαση της ευαισθησίας των διαιτητών, οι οποίοι επικεντρώνονται στην αυτοβελτίωσή τους.
Η προσέγγιση των νέων και ευαίσθητων διαιτητών χρειάζεται σκέψη και οργάνωση.
Και κάθε διαιτητής οφείλει να καταλάβει ότι το postgame χρειάζεται να γίνεται για να βοηθήσει κάποιον να γίνει καλύτερος και ο μόνος τρόπος για να είναι επιτυχημένο είναι οι κριτικές να μεταφέρονται μέσω ανταλλαγής ιδεών και μακριά από πολλά "πρέπει".
Συνεχίζεται...