Ο Κόσμος των Ελλήνων Διαιτητών
Εκ πρώτης όψεως στην προηγούμενη ανάρτηση φαίνεται να έχω περιγράψει δύο πολύ αντίθετα φαινόμενα.
Το ένα είναι η έκπληξη που σημαίνει "έλλειψη πληροφοριών".
Το δεύτερο είναι το freezing – πάγωμα που σημαίνει "πάρα πολλές πληροφορίες".
Στην πραγματικότητα και τα δύο προκύπτουν από την ίδια πηγή.
Και εξηγώ:
Έχετε σταθεί ποτέ κάπου, κρατώντας ένα κομμάτι χαρτί στα χέρια σας, το οποίο ξαφνικά σας ξεφεύγει;
Την πρώτη ή τις πρώτες φορές που θα σας συμβεί, το κοιτάζατε να πετά στο πάτωμα, προσπαθήσατε να το πιάσετε και ίσως σκοντάψατε στην διπλανή καρέκλα.
Μετά από μερικές φορές ένα ενδιαφέρον πράγμα αρχίζει να συμβαίνει.
Με την επανάληψη, όταν το χαρτί γλυστρά, το πιάνετε πριν ο εγκέφαλός σας προλάβει να "σας ενημερώσει" ότι το χαρτί πέφτει και πρέπει να προσπαθήσετε να το πιάσετε.
Αυτό που συνέβη είναι ότι έχετε αναπτύξει μια νευρική οδό – μια προγραμματισμένη απάντηση – που κινείται πιο γρήγορα από την γνωστική λειτουργία.
Πάμε τώρα πίσω στον διαιτητή.
Για κάθε διαιτητή, χρειάζονται περισσότερα από 100 παιχνίδια προκειμένου να καταλάβει κάποιος το επίπεδο στο οποίο μπορεί να φτάσει.
Στον χρόνο αυτό, θα εξασκηθεί αρκετά για να αντιληφθεί ότι μπορεί να κάνει τα περισσότερα πράγματα χωρίς να σκέφτεται, έτσι ώστε να αναπτύξει μια εικόνα πρότυπο στο μυαλό του για ό,τι είναι νόμιμο ή όχι.
Αυτή ακριβώς είναι η νευρική οδός. Η προγραμματισμένη απάντηση.
Θα μπορούσα να ξεκινήσω μια συνταγή από τα βασικά πράγματα που πρέπει να ψάξει ο διαιτητής στις επτά πιο συνηθισμένες κλήσεις στο μπάσκετ.
Δεν θα το κάνω.
Θα πω όμως ότι ο διαιτητής π.χ. στέκεται σε τέτοια απόσταση από τον αμυντικό για να δεί τα πόδια του, πριν οποιαδήποτε επαφή και στην συνέχεια να έχει την δυνατότητα να παρακολουθεί για κάθε επαφή τον κορμό του.
Εάν συμβεί αυτό έχω ένα charge, εάν συμβεί το άλλο έχω ένα block.
Τέλεια… Έχουν μειωθεί οι περιπτώσεις σε 2, απλά βλέποντας 2 πόδια και 2 ώμους.
Και είναι οι περιπτώσεις που το μυαλό δεν θα ρωτήσει αν το κατάλαβε ο διαιτητής σωστά. Απλώς θα σφυρίξει η σφυρίχτρα του.
Εάν μάλιστα το υπεραπλουστεύσουμε, οι καλοί διαιτητές φαίνεται να έχουν αποτυπωμένες εικόνες όταν αποφασίζουν για φάουλ και παραβάσεις, οι οποίες μάλιστα κρίνουν και τελικά αποτελέσματα.
Ως εκ τούτου, ο εν λόγω διαιτητής, πρέπει να επεξεργαστεί αυτό που μόλις είδε και μερικές φορές και λάθος.