Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2021

Η διαιτησία δεν έχει σχεδιαστεί για να κάνει τους ανθρώπους να σε συμπαθήσουν (2)

        Ο Κόσμος των Ελλήνων Διαιτητών


Στην χθεσινή ανάρτησή μας ξεκινήσαμε περιγράφοντας όλα όσα αντιμετωπίζουμε ως διαιτητές και τα οποία είναι αναγκαίο να μας ενεργοποιήσουν, ώστε να αναπτύξουμε άμυνες που κυρίως θα προέρχονται από τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούμε αυτές τις καταστάσεις, που μόνο άγχος μπορεί να ευαισθητοποιήσουν.

Είναι λοιπόν κάτι περισσότερο από απαραίτητο, να αναπτύξουμε δεξιότητες διαχείρισης του στρες, ώστε να μπορούμε να εστιάζουμε στις ανάγκες του αγώνα όταν η πίεση εμφανίζεται.

Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν οι διαιτητές είναι να προσποιούνται ότι δεν έχουν συναισθήματα και τίποτα δεν μπορεί να τους "αγγίξει".
Και βέβαια, αν και δεν υπάρχει κανένας λόγος επίδειξης συναισθημάτων, η άρνηση της ύπαρξης συναισθημάτων που αναπτύσσει κάθε διαιτητής, μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα.
Το καλύτερο είναι να αναγνωρίσεις τα συναισθήματά σου και να έχεις μια στρατηγική αντιμετώπισής τους, ειδικά εάν πρόκειται για άγχος.
Είναι η στιγμή που πρέπει να σκεφτείς γρήγορα και απλά:
- Αναγνώρισε την πίεση, κατεύθυνε το μυαλό σου να επικεντρωθεί στο παιχνίδι και βεβαιώσου ότι έχεις τον έλεγχο. Όλα με χαλαρό και ήρεμο τρόπο.
- Αξιολόγησε την απόδοσή σου δίκαια, δεσμεύσου να ελαχιστοποιήσεις τα λάθη σου και προχώρησε αναπτύσσοντας την πίστη ότι θα συνεχίσεις και θα τελειώσεις με μια απόδοση "κάτι λιγότερο από τέλεια".
- Να είσαι επιφυλακτικός όταν η εσωτερική αυτή σου συνομιλία γίνεται εχθρική. Εάν αρχίσεις λέγοντας "Τι σφύριγμα ήταν αυτό που έκανα;" ή "Έχω κάνει το παιχνίδι ροντέο" και άλλα παρόμοια, τότε σταμάτα αμέσως, ηρέμησε και εστίασε πίσω στο παιχνίδι.


Πρέπει να παραδεχτούμε ότι, ως διαιτητές, δεν πρόκειται ποτέ να είμαστε τα πιο δημοφιλή πρόσωπα στο γήπεδο.
Αντιθέτως, θα είμαστε οι αποδιοπομπαίοι τράγοι για κάθε απογοήτευση των παικτών, των προπονητών και των φιλάθλων.
Πιθανώς, ήδη έχετε καταλάβει ότι δεν θα περιμένετε αγκαλιές και φιλιά…

Τι όμως γίνεται όταν οι άνθρωποι που εμπλέκονται πραγματικά, αρχίζουν να "πιέζουν τα κουμπιά σας";
Η διατήρηση της ψυχραιμίας μας μπορεί να γίνεται μια πραγματική πρόκληση όταν οι συμπεριφορές καλύπτονται από αγένεια και οι συζητήσεις προσωπικές.
Δεν είναι αρκετό να είμαστε "χοντρόπετσοι".
Πρέπει να προβλέψουμε τι μπορεί να επακολουθήσει και να είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε.
Η πιο σημαντική ικανότητά μας, είναι η ικανότητα να αποφεύγουμε να εκλαμβάνουμε οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηρισθεί ως προσωπικό και αυτό χρειάζεται δύναμη ψυχής και εκπαίδευση εμπειρίας.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να έχεις στο μυαλό σου, εκ των προτέρων, ότι η διαιτησία είναι μια δραστηριότητα που δεν έχει σχεδιαστεί για να κάνει τους ανθρώπους να σε συμπαθήσουν.
Είναι πολύ σημαντικό αυτό αφού, εάν έχεις μια ισχυρή ανάγκη "έγκρισης" από τους άλλους, το να ξοδεύεις τα βράδια σου και τα weekend σου διαιτητεύοντας αθλητικές εκδηλώσεις πρόκειται να είναι μια ωραία εισαγωγή στην "κόλαση".
Σε διαφορετική περίπτωση και εφόσον θέλεις να παραμείνεις στο άθλημα, ίσως ο χρόνος σου είναι καλύτερα να δαπανηθεί οδηγώντας το λεωφορείο κάποιας ομάδας ή επανδρώνοντας το προσωπικό της μέσα στο γήπεδο. 

Οφείλεις ως διαιτητής να αποφύγεις κάθε μη ρεαλιστική προσδοκία. 
Και βέβαια μιλάμε για τα 2 άκρα. 
Μην προσπαθήσεις ποτέ να πείσεις τον εαυτό σου ότι ήσουν σε όλα σωστός, αλλά και μην αποκτήσεις την αίσθηση ότι είσαι ανίκανος και δεν ανήκεις στον χώρο.

All things in balance.
Έχοντας υπό έλεγχο τα συναισθήματά σου, διατηρείς σε ισορροπία τα πάντα στο παιχνίδι και με αυτόν τον τρόπο ανοίγεις την μεγάλη πόρτα της προοπτικής σου στην διαιτησία.
Η ισορροπία είναι το κλειδί.
Κανένας μας δεν έχει γεννηθεί με την ικανότητα να λειτουργεί ελέγχοντας την πίεση. 
Είναι όμως κάτι που μπορείτε να μάθετε.
Και χρειάζονται 3 πράγματα. 
Να γνωρίζεις το παιχνίδι καλά, τον εαυτό σου καλύτερα και να κατανοήσεις την ανθρώπινη φύση.

Εάν το κίνητρό σου είναι η καλύτερη δυνατή απόδοση – αυτό είναι ένα πολύ καλό κίνητρο – τότε θυμήσου ότι αυτό είναι ένα απλό θέμα πρακτικής και ένα σύνθετο θέμα αυτογνωσίας. 
Τόσο απλά, αλλά και τόσο δύσκολο ταυτόχρονα.