Ο διαιτητής δεν "συλλαμβάνει" παραβάτες

    Ο Κόσμος των Ελλήνων Διαιτητών

Η εκμάθηση της διαιτησίας είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου εστιασμένη στην αναγνώριση και την κλήση των φάουλ.
Ως εκ τούτου, οι αρχάριοι κυριως διαιτητές, όχι μόνον επικεντρώνονται σε αυτό, αλλά θα διαπιστώσετε επίσης ότι η έντονη παρατήρησή τους έχει ιδιαίτερη σημασία από μόνη της και γίνεται ένα με την προσπάθεια ανακάλυψης συμπεριφορών που είναι παράνομες σύμφωνα με τους κανονισμούς.

Μια τέτοιου είδους συγκέντρωση είναι δυνατόν να μετατρέψει τους διαιτητές σε αστυνομικούς, οι οποίοι πιστεύουν ότι η δουλειά τους είναι να συλλαμβάνουν παραβάτες.
Η έμφαση στην ανίχνευση των φάουλ, σημαίνει επίσης ότι δημιουργεί διαιτητές που νομίζουν ότι το παιχνίδι είναι στην ουσία η δουλειά τους και όχι αυτό που συμβαίνει μεταξύ των αθλητών.

Γιατί όμως ένας μεγάλος αριθμός διαιτητών συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο και είναι ιδιαίτερα πρόθυμοι να σφυρίξουν φάουλ;
Είναι ακριβώς ο τρόπος που "ανατράφηκαν" κατά κάποιο τρόπο, να βγαίνουν δηλαδή στο γήπεδο ψάχνοντάς τα.
Το βιβλίο των κανονισμών τους βοηθά. Ορίζει τις παραβάσεις με μεγάλη ακρίβεια.
Με την ίδια ακρίβεια ορίζει οποιαδήποτε ενέργεια επαφής με το σώμα: tripping, holding, obstruction, charging κ.λπ.
Χρειάζονται πολλά παιχνίδια διαιτησίας για να κατανοήσει ένας έξυπνος διαιτητής και να διακρίνει τι ακριβώς χρειάζεται να κάνει για να αντιμετωπίσει το παιχνίδι ομαλά και δίκαια.
Ένας "αργός" διαιτητής μπορεί να μην φτάσει ποτέ σε αυτό το σημείο.

Η γενική προϋπόθεση αλλά και μια σταθερή και συνολική φιλοσοφία, κάτω από την οποία οφείλει κάθε διαιτητής να λειτουργήσει, είναι να αντιληφθεί γρήγορα ότι ο κύριος σκοπός του είναι να βοηθήσει τις ομάδες να παίξουν ένα παιχνίδι δίκαια και ομαλά.

Στην διαιτησία υπάρχει ένα συχνά αναφερόμενο "σύνθημα": "See a foul, call a foul."
Όσο πιο γρήγορα βγάλεις αυτό το slogan από το μυαλό σου, τόσο πιο γρήγορα θα έχεις βρει τον δρόμο για να γίνεις ανώτερος διαιτητής.

Οι διαιτητές μπορούν να βοηθήσουν τους παίκτες να "ευθυγραμμιστούν" με τους κανονισμούς και θα πρέπει να το κάνουν με κάθε τρόπο, μιλώντας αρκετά και βοηθώντας τους παίκτες με λογικούς τρόπους.
Και αυτό πρέπει να γίνεται χρησιμοποιώντας καθημερινή γλώσσα και σε τόνο και σε επιλογή λέξεων, ώστε να συμμορφωθούν με ήπια προσέγγιση και να κερδίσουν τον σεβασμό τους.

Κάθε διαιτητής οφείλει να δεί ολοκληρωμένα την φάση πριν αποφασίσει ότι κάποια επαφή είναι παράνομη. 

Δεν χρειάζεται καμία παρόρμηση για να είσαι καλός διαιτητής. Απλώς επικεντρώσου και “see the whole play”.

Τα προφανή φάουλ είναι αρκετά εύκολο να τα δεις και αμέσως να τα σφυρίξεις. 

Εάν δεν υπερασπίζεσαι όμως τον χώρο της κύριας ευθύνης σου, απλώς δεν θα τα δεις ποτέ.
Κάνε λοιπόν αρχικά τον χώρο ευθύνης σου, πρωταρχική σου ευθύνη. Είναι μια καλή φιλοσοφία.
Εάν πάλι η επαφή συμβεί λίγο μακριά από τον χώρο αυτό και εάν η νομιμότητά της είναι αμφισβητήσιμη, αυτό είναι ένα στοιχείο που θα πρέπει να συζητήσεις με τους συναδέλφους σου, ώστε να δείτε μαζί, εάν μπορεί να συναινέσετε δίκαια και με συνέπεια.
Και αυτή είναι μια φιλοσοφία που απαιτεί εμπειρία αλλά και την οποία ταυτόχρονα όλοι οι διαιτητές μπορούν να υπερασπιστούν με καθαρή συνείδηση.