Ο Κόσμος των Ελλήνων Διαιτητών
Δεν θα είναι υπερβολή εάν πούμε ότι, για τους περισσότερους διαιτητές, η κλήση της παράβασης των 3 δευτερολέπτων αποτελεί στίγμα.
Και οι περισσότεροι από αυτούς τους διαιτητές, ισχυρίζονται ότι εάν καταλαβαίνει κάποιος το παιχνίδι, δεν καταλαβαίνουν γιατί χρειάζεται αυτός ο κανόνας και κατά πόσον είναι δίκαιος.
Ας το ψάξουμε όμως λίγο βαθύτερα…
Στο άρθρο 26 ο κανονισμός αναφέρει:
- Ένας παίκτης δεν θα παραμένει στον περιοριστικό χώρο των αντιπάλων για περισσότερο από 3 συνεχή δευτερόλεπτα, ενόσω η ομάδα του έχει τον έλεγχο ζωντανής μπάλας στο εμπρός γήπεδο και το χρονόμετρο του αγώνα λειτουργεί.
- Ανοχές πρέπει να υπάρχουν για ένα παίκτη που:
* Κάνει μια προσπάθεια να εγκαταλείψει τον περιοριστικό χώρο.
* Βρίσκεται στον περιοριστικό χώρο όταν αυτός ή συμπαίκτης του είναι σε προσπάθεια για σουτ και η μπάλα εγκαταλείπει ή μόλις έχει εγκαταλείψει το/α χέρι/α του σε προσπάθεια για καλάθι.
* Ντριμπλάρει στον περιοριστικό χώρο, κάνοντας προσπάθεια για σουτ, ενώ ήταν ήδη εκεί για λιγότερο από 3 δευτερόλεπτα.
* Βρίσκεται στον περιοριστικό χώρο όταν αυτός ή συμπαίκτης του είναι σε προσπάθεια για σουτ και η μπάλα εγκαταλείπει ή μόλις έχει εγκαταλείψει το/α χέρι/α του σε προσπάθεια για καλάθι.
* Ντριμπλάρει στον περιοριστικό χώρο, κάνοντας προσπάθεια για σουτ, ενώ ήταν ήδη εκεί για λιγότερο από 3 δευτερόλεπτα.
Οι κανόνες του μπάσκετ έχουν σχεδιαστεί για να τιμωρήσουν την ομάδα που προκαλεί το πρόβλημα.
Το πρόβλημα τώρα είναι πάντα η παρέμβαση, είτε στην ελεύθερη ροή του παιχνιδιού, είτε στην "αθλητικότητα" των παικτών.
Ένα υποσύνολο των κανόνων λοιπόν, είναι οι παραβιάσεις χρονικών ορίων οι οποίες είναι σχεδιασμένες έτσι, ώστε να αποτρέψουν την ομάδα που τους παραβιάζει να "αφαιρέσει" την δράση από το παιχνίδι.
Με αυτό το πρότυπο, ο κανόνας των 8 δευτερολέπτων αναγκάζει μια ομάδα να προωθήσει την μπάλα στο frontcourt. Χωρίς αυτό, το πιο πιθανόν θα ήταν ένας αγώνας να μοιάζει με φεστιβάλ ύπνου και ίσως ένας αγώνας σκάκι θα πουλούσε περισσότερα εισιτήρια.
Το ίδιο ισχύει και για τον κανόνα των 5 αλλά και των 24 ή 14 δευτερολέπτων.
Το πρόβλημα τώρα είναι πάντα η παρέμβαση, είτε στην ελεύθερη ροή του παιχνιδιού, είτε στην "αθλητικότητα" των παικτών.
Ένα υποσύνολο των κανόνων λοιπόν, είναι οι παραβιάσεις χρονικών ορίων οι οποίες είναι σχεδιασμένες έτσι, ώστε να αποτρέψουν την ομάδα που τους παραβιάζει να "αφαιρέσει" την δράση από το παιχνίδι.
Με αυτό το πρότυπο, ο κανόνας των 8 δευτερολέπτων αναγκάζει μια ομάδα να προωθήσει την μπάλα στο frontcourt. Χωρίς αυτό, το πιο πιθανόν θα ήταν ένας αγώνας να μοιάζει με φεστιβάλ ύπνου και ίσως ένας αγώνας σκάκι θα πουλούσε περισσότερα εισιτήρια.
Το ίδιο ισχύει και για τον κανόνα των 5 αλλά και των 24 ή 14 δευτερολέπτων.
Ο κανόνας των 3 δευτερολέπτων ισχύει για την περιοχή του "ζωγραφιστού".
Είναι μια πολύ μεγάλη περιοχή, με διαστάσεις 5,8 Χ 4,9 μέτρων.
Και ίσως εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα.
Το "sweet spot" για τους παίκτες που κινούνται στον περιοριστικό χώρο, είναι το κάτω μισό από την γραμμή των ελευθέρων βολών.
Εάν οι διαιτητές επιτρέψουν σε εκείνο τον χώρο την παραμονή, τότε όχι μόνον ανταμείβονται οι "μεγαλόσωμοι παίκτες", αλλά η άμυνα της ομάδας αναγκάζεται να προσαρμόσει σταδιακά σκληρές τακτικές για να εξουδετερώσει την οποιαδήποτε ανωτερότητα.
Στο πλαίσιο αυτό πολλοί καταλαβαίνουμε ότι ορισμένοι διαιτητές επιλέγουν να σφυρίζουν "αυτό που πραγματικά έχει σημασία".
Εάν οι διαιτητές επιτρέψουν σε εκείνο τον χώρο την παραμονή, τότε όχι μόνον ανταμείβονται οι "μεγαλόσωμοι παίκτες", αλλά η άμυνα της ομάδας αναγκάζεται να προσαρμόσει σταδιακά σκληρές τακτικές για να εξουδετερώσει την οποιαδήποτε ανωτερότητα.
Στο πλαίσιο αυτό πολλοί καταλαβαίνουμε ότι ορισμένοι διαιτητές επιλέγουν να σφυρίζουν "αυτό που πραγματικά έχει σημασία".
Και είναι σίγουρα βέβαιο ότι εάν δεν το κάνουν με συνέπεια, τότε "σνομπάρουν" και τον κανονισμό αλλά και το παιχνίδι.
Πρόταση: Μήπως ήρθε η κατάλληλη στιγμή ώστε οι τεχνικές επιτροπές του παγκόσμιου μπάσκετ να σκεφτούν την μείωση του περιοριστικού χώρου στο μισό και ταυτόχρονα να απαιτήσουν την ίδια αυστηρότητα αποφάσεων στις κλήσεις των 3 δευτερολέπτων με αυτές των 5,8,14 και 24 δευτερολέπτων;
Φανταστείτε ένα καινούργιο αλλά μισό "ζωγραφιστό"...
Παρ’ όλα αυτά, πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποφασίσουμε παράβαση 3 δευτερολέπτων;
Θα κατευθύνουμε την συζήτηση με κάθε σεβασμό προς τους εκπαιδευτές και τις οδηγίες των επιτροπών.
Φανταστείτε ένα καινούργιο αλλά μισό "ζωγραφιστό"...
Παρ’ όλα αυτά, πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποφασίσουμε παράβαση 3 δευτερολέπτων;
Θα κατευθύνουμε την συζήτηση με κάθε σεβασμό προς τους εκπαιδευτές και τις οδηγίες των επιτροπών.
Ο επιθετικός παίκτης στέκεται στον περιοριστικό χώρο χωρίς καμία πρόθεση να φύγει;
Μια φιλοσοφία και κυρίως "οδηγία", θεωρεί ότι είναι πρόληψη να "φωνάζει" ο διαιτητής τον αριθμό του παίκτη που παραμένει στον χώρο και πλησιάζει να παραβιάσει τα 3 δευτερόλεπτα.
Αυτή η φιλοσοφία φαίνεται να είναι "ξεπερασμένη" σήμερα, όπου οι οδηγίες φαίνεται να είναι η επιβολή των κανόνων όπως έχουν γραφτεί.
Ο επιθετικός παίκτης προσπαθεί να τηρήσει τον κανόνα ή να τον "χακάρει";
Αυτή είναι η ουσία που βάζει στο "παιχνίδι της απόφασης" την λεπτομέρεια του, εάν ο παίκτης ξοδεύει πραγματικά 3 δευτερόλεπτα ή 4 και εάν έχει σημασία το γεγονός του ότι ο παίκτης έκανε προσπάθεια να βγει από τον περιοριστικό χώρο, παρ’ ότι αφήνει το πόδι του να αγγίζει την γραμμή...
Μερικοί λοιπόν έχουν την φιλοσοφία ότι είναι λάθος και απλώς είναι λεπτομέρεια να σφυρίξουν παράβαση, όταν το πραγματικό ερώτημα είναι η πρόθεση.
Στην περίπτωση του κανονισμού των 3 δευτερολέπτων δεν υπάρχει κάποια περίεργη γλώσσα που τον αναλύει και επιπλέον δεν υπάρχει και καμία ερμηνεία.
Τρία δευτερόλεπτα είναι 3 δευτερόλεπτα.
Ο κανονισμός καθοδηγεί ξεκάθαρα τους διαιτητές να επιτρέψουν σε ένα παίκτη, ο οποίος βρίσκεται στο "ζωγραφιστό" για λιγότερο από 3 δευτερόλεπτα, να ντριμπλάρει ή να κάνει μια κίνηση με σκοπό να σκοράρει.
Αντιθέτως οι παραβιάσεις των 5 και των 8 δευτερολέπτων δεν κάνουν τέτοιους διαχωρισμούς ή "εκπτώσεις" εάν προτιμάτε. Απαιτούν "σκληρή" μέτρηση.
Η παραβίαση των 3 δευτερολέπτων αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό, την κατανόηση από τους διαιτητές του όποιου ανταγωνισμού βρίσκεται μπροστά τους.
Η γνώση, του πότε θα αποφασίσουμε την παράβαση και του πότε θα στηριχτούμε στο πνεύμα του κανονισμού, είναι μία από τις πιο τεχνικές δεξιότητες οι οποίες αναδεικνύουν ένα καλό διαιτητή από τους υπόλοιπους.