Η Τεχνική ποινή είναι κυρίως θέμα ερμηνείας

   Ο Κόσμος των Ελλήνων Διαιτητών 

Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές σε ό,τι συνιστά μια σπουδαία διαιτησία.
Συχνά και πολλοί σε όλο τον κόσμο, καταλήγουν ότι το αποτέλεσμα εξαρτάται από την ισορροπία μεταξύ τέχνης και επιστήμης.
Τέχνη, όσον αφορά στην ποιότητα του ανθρώπου και στην ικανότητα επικοινωνίας του διαιτητή.
Επιστήμη, όσον αφορά στην αντίληψη του ανθρώπου και την απόλυτη γνώση του Κανονισμού.


Αυτό οφείλεται, εν μέρει, στο γεγονός ότι τα εγχειρίδια κανόνων σε ορισμένες περιπτώσεις παρέχουν μεν ένα τέλειο σχέδιο για τον τρόπο που πρέπει να λειτουργεί ένας διαιτητής, αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αφήνουν αρκετό χώρο για ατομική ερμηνεία.

Φάουλ εναντίον ενός παίκτη με μπάλα;
Είναι όλα συγκεκριμένα. 

Εάν ένας αμυντικός κάνει το Χ, το Ψ ή το Ω με τα χέρια ή με το χέρι του και έρχεται σε επαφή, είναι φάουλ.
Αυτό είναι επιστήμη.
Οι διαιτητές ξέρουν. 

Οι προπονητές, γενικά, ξέρουν τι συνιστά ένα φάουλ. 

Οι παίκτες επίσης.
Οι θεατές δεν ξέρουν, αλλά αυτή είναι μια διαφορετική ιστορία, που δεν θα συζητήσουμε τώρα.

Ωστόσο, μια τέλεια αντίστιξη είναι η τέχνη του Τεχνικού φάουλ, ειδικά στον τομέα της "αντιαθλητικής συμπεριφοράς" και της "αντιαθλητικής πράξης".
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
Ο κανονισμός προσπαθεί να δώσει μια πρόσθετη σαφήνεια χρησιμοποιώντας φράσεις όπως "ασεβής αντιμετώπιση ή επικοινωνία προς τον διαιτητή", "με τρόπο που υποδηλώνει δυσαρέσκεια", "χρησιμοποίηση ακατάλληλης γλώσσας", "χλευασμός αντιπάλου" και αρκετά ακόμη.

Η πρόκληση είναι ότι όλα αυτά συχνά οδηγούν σε μεμονωμένες ερμηνείες.
Αυτό που ένας διαιτητής μπορεί να θεωρήσει ως τίποτα περισσότερο από ένα παίκτη με "smart mouth", ένας άλλος διαιτητής μπορεί να αποφασίσει ότι προσπαθεί να περάσει μια γραμμή και πρέπει να τιμωρηθεί με Τεχνική ποινή.
- Ποιος έχει δίκιο;
- Ποιος έχει άδικο;
- Εξαρτάται από την κατάσταση και την στιγμή που θα γίνει;
Μήπως από το επίπεδο του αγώνα ή του παίκτη;

Και όλα αυτά τα ερωτηματικά είναι μια τέχνη σε εξέλιξη παρόμοια με την περίπτωση που ενώ είσαι λάτρης του Picasso, μπορεί τελικά να προτιμήσεις τον Van Gogh.

Όλα αυτά, συμπερασματικά, δημιουργούν τις ερωτήσεις:
- Θα βρεθεί ποτέ ο τρόπος που οι διαιτητές θα ορίζουν ομοίως την αντιαθλητική συμπεριφορά ή όχι;
- Πόσο ικανός είναι ο διαιτητής που η ποιότητά του ως άνθρωπο τον οδηγεί σε σύγχυση, μη γνωρίζοντας τον τρόπο που θα διαχωρίσει τέτοιες καταστάσεις και πολύ απλά δεν επεμβαίνει;