Σάββατο 29 Ιουνίου 2019

Η αρχή “Offensive Threat ”. Βασικές υποθέσεις


Οι βασικές υποθέσεις της “Offensive Threat” συμπληρώνουν την αρχή “advantage/disadvantage”.

Έτσι λοιπόν έχουμε:


1. Οι περίοδοι ενός αγώνα μπάσκετ, που είναι οι πιο συναρπαστικές για αθλητές και φιλάθλους, είναι οι καταστάσεις εκείνες οι οποίες περιλαμβάνουν επιθετικούς ελιγμούς που οδηγούν σε προσπάθειες για καλάθι.

Ένας αγώνας μπορεί να γίνει ιδιαίτερα βαρετός όταν κυριαρχείται από έλλειψη δράσης και παθητικό παιχνίδι.
Ένας αγώνας με “end-to-end” δράση και “aggressive” επιθετικές και αμυντικές καταστάσεις, είναι κατά πολύ πιο ενδιαφέρων και αξιομνημόνευτος.
Η πραγματικότητα είναι ότι η επίθεση στην προσπάθεια να προωθηθεί η μπάλα με στόχο το καλάθι, δημιουργεί αντιδραστική άμυνα και τελικά τον επακόλουθο ενθουσιασμό που είναι το μπάσκετ στο καλύτερο δυνατό.

2. Καθώς μια ομάδα μετακινεί την μπάλα από την άμυνά της στο μπροστινό μέρος του γηπέδου, αυξάνει και τις πιθανότητες που έχει για να σκοράρει.
Αυτή ακριβώς η αύξηση της πιθανότητας είναι που καλείται “offensive threat”.
Στο πίσω γήπεδο και υπό κανονικές συνθήκες, οι πιθανότητες είναι οι μικρότερες.
Όσο όμως η μπάλα μετακινείται στο εμπρός μέρος και προς το αντίπαλο καλάθι, η απειλή αυξάνει.
Αυτή λοιπόν είναι η περίοδος που οι άμυνες γίνονται περισσότερο ενεργές.
Ακόμη και εάν η επιθετική ενέργεια εξισορροπείται πλήρως με την αμυντική ενέργεια η “offensive threat” αυξάνει και φτάνει στο υψηλότερο σημείο της όταν βρίσκεται στο περιοριστικό τετράγωνο των 3’’.

3. Καθώς η μπάλα μετακινείται από το πίσω στο εμπρός γήπεδο, η συνειδητοποίηση της αυξανόμενης επιθετικής απειλής δημιουργεί 5 ζώνες πρόβλεψης προσπάθειας για σουτ.
Οι 5 ζώνες είναι:
α] Το πίσω μέρος του γηπέδου και πίσω από την κεντρική γραμμή
β] Η περιοχή κοντά στην κεντρική γραμμή που υπό κανονικές καταστάσεις η αμυντική πίεση αρχίζει να αυξάνει
γ] Τα τετράγωνα 1, 2, 3 ειδικά στα σημεία πιο κοντά στο καλάθι
δ] Τα τετράγωνα 4 και 6 που οι περιφερειακοί σουτέρ συχνά παίρνουν θέση
ε] Το τετράγωνο 5 με τα post plays, τα inside shots, τα rebounds και την αναπόφευκτη “συμφόρηση” των αθλητών

4. Όπου κι αν βρίσκεται η μπάλα στις 5 αυτές ζώνες, θα επηρεάσει την απόφαση των διαιτητών σχετικά με το εάν θα πρέπει να τιμωρηθεί μια παράβαση ή να αγνοηθεί γιατί δεν επηρεάζει τον αγώνα.
Με άλλα λόγια, η θέση της μπάλας και ως εκ τούτου ο βαθμός του “offensive threat”, μπορεί να αποτελέσει κατευθυντήρια γραμμή για να καθοριστεί εάν έχει παραβιαστεί η αρχή του μειονεκτήματος/πλεονεκτήματος.

5. Σε μια κατάσταση που η μπάλα βρίσκεται στο πίσω γήπεδο και υπάρχει μια ελάχιστη αμυντική πίεση, η σκοπιμότητα διακοπής του αγώνα λόγω ακούσιας επαφής, θα πρέπει να είναι αμφισβητούμενη.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι μια επαφή δεν θα κρίνεται ποτέ ως φάουλ όταν η μπάλα βρίσκεται στο πίσω γήπεδο.
Πάντως η αντιαθλητική επαφή θα κρίνεται πάντοτε ως φάουλ αντιαθλητικό. 
Όπως επίσης κάθε επαφή που είτε ο αμυντικός είτε ο επιθετικός παίκτης αποκτά πλεονέκτημα εξ αιτίας της.
Αυτό που πρέπει να σημειωθεί εδώ, είναι ότι η αυξημένη αμυντική πίεση (3 ή περισσότεροι αμυντικοί παίκτες στο πίσω μέρος της επιθετικής ομάδας) θα μπορούσε να δημιουργήσει μια “offensive threat” κατάσταση.
Η ενεργητική άμυνα δημιουργεί επιθετική αντίδραση. 
Είναι η φύση του παιχνιδιού.

6. Καθώς η μπάλα μετακινείται έξω από την ζώνη α, η επιθετική απειλή αυξάνει.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνει και η αμυντική πίεση.
Αυξάνεται ταυτόχρονα το αθέμιτο πλεονέκτημα.

Εδώ έχει αξία οι διαιτητές να “βλέπουν την μεγάλη εικόνα”.
Δεν είναι η επαφή που χαρακτηρίζεται φάουλ, αλλά η επίδραση αυτής της επαφής, που ως αποτέλεσμα δημιουργεί αθέμιτο πλεονέκτημα.
Η αρχή “offensive threat” θα μας βοηθήσει προκειμένου να αποφασίσουμε εάν πρέπει να τιμωρηθεί η συγκεκριμένη επαφή.

Τελικά είναι γεγονός ότι μόνο με την εμπειρία και την παρατήρηση μπορούμε ως διαιτητές να κατανοήσουμε πλήρως την φιλοσοφία της “offensive threat”.