Θεωρήθηκε μάλιστα, ως η απάντηση για τις πλέον δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν οι διαιτητές σε κάθε αγώνα.
Μοναδικός σκοπός ήταν ο καθορισμός της ευθύνης για κάθε επαφή στις καταστάσεις block/charge.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι δημιουργήθηκε ξαφνικά η ερώτηση “κλειδί” για κάθε κατάσταση που δημιουργούσε προϋποθέσεις επαφής:
“Who got there first?”.
Ποιος αθλητής δηλαδή, πήρε πρώτα θέση.
Ένα επιπρόσθετο άγχος για τους διαιτητές.
Για αρκετό καιρό φαίνεται ότι το concept λειτούργησε πολύ καλά.
Ήταν εύκολο να εκτιμήσει ο διαιτητής ότι, όταν ένας επιθετικός αγνοεί και ως εκ τούτου δεν είναι προετοιμασμένος για την θέση ενός αμυντικού παίκτη μέχρι την στιγμή της επαφής, τότε ο αμυντικός είχε ένα αξιόλογο πλεονέκτημα.
Η βασική εκτίμηση ήταν απλή:
“Κατά πόσον η θέση που είχε ο αμυντικός αποκτήθηκε νόμιμα και στην συνέχεια κατά πόσον αυτή η θέση διατηρήθηκε νόμιμα.”
Η επίδραση της φιλοσοφίας “referee the defense” ήταν άμεση.
Η καλή άμυνα άρχισε να ανταμείβεται όπως ποτέ ξανά.
Ειδικότερα, σε καταστάσεις που η αμυντική θέση ήταν στις πλάγιες γραμμές και στο τετράγωνο 5 του περιοριστικού χώρου των 3 δευτερολέπτων.
Τα τελευταία χρόνια όμως, φαίνεται ότι το “referee the defense” έχει “μολυνθεί”.
Και έχει μολυνθεί από εμάς τους ίδιους τους διαιτητές που το παρερμηνεύουμε.
Τα τελευταία χρόνια όμως, φαίνεται ότι το “referee the defense” έχει “μολυνθεί”.
Και έχει μολυνθεί από εμάς τους ίδιους τους διαιτητές που το παρερμηνεύουμε.
Πολύ συχνά, ο αμυντικός παίκτης τιμωρείται, παρά το γεγονός ότι δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να διατηρήσει την θέση του στο παρκέ ή τον διάδρομο που δικαίως ήταν δικός του.
Το ξεκαθάρισμα αυτής της παρερμηνείας θα προέλθει από την εξέταση 2 ειδικών περιοχών:
- postplay
- Κατοχύρωση και διατήρηση της νόμιμης θέσης ενός αμυντικού απέναντι σε κινούμενο επιθετικό
Και σε επόμενες αναρτήσεις θα μιλήσουμε αναλυτικά για κάθε ένα από αυτά.
- Κατοχύρωση και διατήρηση της νόμιμης θέσης ενός αμυντικού απέναντι σε κινούμενο επιθετικό
Και σε επόμενες αναρτήσεις θα μιλήσουμε αναλυτικά για κάθε ένα από αυτά.