Στο σύγχρονο basketball, το επίπεδο των επιδόσεων του διαιτητή είναι μια πολύπλοκη λειτουργία πολυάριθμων άμεσων και έμμεσων παραγόντων.
Μιλήσαμε για την φυσική κατάσταση των διαιτητών.
Επίσης για τα κριτήρια των διαιτητών στις φυσικές επαφές.
Σήμερα θα μιλήσουμε για το πόσο σημαντική είναι η διερεύνηση αλλά και η γνώση, κατά το δυνατόν, της ψυχολογίας των παικτών, των προπονητών και των φιλάθλων.
Η βάση του εντυπωσιακού και ελκυστικού basketball είναι το τετράγωνο: παίκτες, προπονητές, διαιτητές, φίλαθλοι.
Οι σχέσεις μεταξύ των τεσσάρων παραγόντων είναι κρίσιμης σημασίας για την ομαλή λειτουργία του παιχνιδιού.
Αυτές οι τέσσερις ομάδες θα πρέπει να συνυπάρχουν με αμοιβαία ανοχή και σεβασμό προς το σύνθημα:
“ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ.”
Ακόμη και για τους κορυφαίους διαιτητές, είναι σχεδόν αδύνατον να διαιτητεύσουν με επιτυχία χωρίς να υπάρχει μια ελάχιστη συνεργασία με τους προπονητές και τους παίκτες.
Σήμερα το παιχνίδι του μπάσκετ έχει γίνει πιο δυναμικό, πιο αθλητικό και πιο επιθετικό από ό,τι στο παρελθόν.
Η επιρροή του χρηματοοικονομικού παράγοντα έχει επίσης αυξηθεί.
Οι χορηγοί ξοδεύουν για το μπάσκετ και αναμένουν θετικά αποτελέσματα από τις ομάδες τους.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι παίκτες προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, με στόχο την άρτια απόδοσή τους στο γήπεδο και μαζί με τους προπονητές είναι σε συνεχή υπερδιέργερση και υπερενθουσιασμό.
Κάθε υποτιθέμενη λανθασμένη απόφαση διαιτητή μπορεί να οδηγήσει σε δύσκολες καταστάσεις και ίσως σε συγκρούσεις.
Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος από τον οποίο πηγάζει η αναγκαιότητα μιας πρώτου επιπέδου ψυχολογικής γνώσης από τον σύγχρονο διαιτητή.
Στην δυσκολία που εμπεριέχουν οι μέσα στο παιχνίδι καταστάσεις, δεν είναι δυνατόν να θέλουμε να επιτύχουν διαιτητές οι οποίοι είναι απλώς προικισμένοι από την φύση με τέτοιου είδους γνώσεις.
Η μελέτη της “φωνής”, οι κινήσεις του σώματος, το βλέμμα, η στάση, η γενική συμπεριφορά και η ανθρώπινη προσέγγιση είναι όλα μέρος της ψυχολογικής εκπαίδευσης των διαιτητών.
Ο διαιτητής είναι εκπαιδευτής και παιδαγωγός που πρέπει να συνδυαστεί – χωρίς “έλεος” – με τον ρόλο του, ως δικαστή και εκτελεστή.
Ας έρθει κάποιος να μου πει πώς γίνεται…
- Η σφυρίχτρα του, είναι ένα εργαλείο και όχι ένα όπλο!
Και όπως λένε οι φίλοι μας, πρέπει να αντιδρά ως "Hand of steel in a velvet glove."
- Πότε πρέπει να ανταποκριθεί φιλικά και με χαμόγελο;
- Πότε μια φιλική χειρονομία δεν θα τινάξει το παιχνίδι στον αέρα;
- Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για μια δημόσια προειδοποίηση και πότε είναι πιο αποτελεσματική από μια τεχνική ποινή ή μια αποβολή;
- Πότε μια ζεστή, ήρεμη και ανθρώπινη στάση θα λειτουργήσει αφοπλιστικά και χαλαρωτικά και πότε θα παρεξηγηθεί έως του σημείου της εκτροπής από αυτό που συνήθως αναμένουμε;
Δυστυχώς η απάντηση δεν υπάρχει σε κανένα application για το κινητό μας.
Είναι γνωστό ότι κάποιοι μέσου όρου διαιτητές, είναι πιο επιθυμητοί πολλές φορές από ταλαντούχους συναδέλφους τους.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα παλιό Έλληνα διαιτητή ο οποίος πάντοτε έφευγε από το γήπεδο στο τέλος αγώνων που το αποτέλεσμα είχε αμφισβητηθεί, παίρνοντας συγχαρητήρια από παίκτες και προπονητές.
Η ικανότητά του να εφαρμόζει ψυχολογικά tricks, έκρυβε τις τεχνικές του ατέλειες μέσα στο γήπεδο.
Είναι γνωστό - ηλίου φαεινότερο - ότι από την Ελληνική διαιτησία σήμερα, λείπουν τα σεμινάρια εκπαίδευσης των διαιτητών στον συγκεκριμένο τομέα.
Δυστυχώς...