Όλοι οι διαιτητές ανησυχούν.
Μιλάμε συνεχώς μαζί τους... Απλώς εκείνοι δεν το ξέρουν.
Και διαβάζετε:
"Θα αλλάξουν οι πίνακες." Μπορεί... Μάλλον.
"Θα αλλάξουν οι αποζημιώσεις στους αγώνες." Δεν πρέπει.
"Θα είναι "αυτοί" ή "εκείνοι" στα πράγματα." Δεν μας ενδιαφέρει.
Και ο καθένας το μακρύ του ή το κοντό του.
Μήπως πληρώνουν;
Ή μήπως "τα ‘χουν πάρει" για να τα λένε και να τα γράφουν;
Βέβαια είναι προτιμότερη η παρεξηγημένη αναγνώριση από την παρεξηγημένη αδιαφορία.
Γιατί η αδιαφορία αυτή οδήγησε, σχεδόν αναπόφευκτα, στο να αγκιστρωθείτε επάνω της σαν τάχα αυτή μόνη της να σας δικαιώνει.
Στο μπλογκολογικό επίπεδο, όσο σωστό κι αν είναι να λέμε ότι ο κόσμος διαβάζει "τα τρωκτικά και όλα τα υπόλοιπα μέλη της πανίδας" επειδή αυτά γουστάρει και αυτά του αναλογούν, άλλο τόσο σωστό είναι αντί να σφιχταγκαλιάσουμε την αδιαφορία σαν ελιτίστικη καταξίωση, να δεχθούμε πως το στοίχημα είναι να ακούσουν κι εσάς, τους διαιτητές, αυτοί που πρέπει, χωρίς "εκπτώσεις" και χωρίς "βαποράκια" ειδήσεων.
Οι "πρέπει" της επόμενης ημέρας.
Οι "πρέπει" της επόμενης ημέρας.
Το δικό μας πάντως στοίχημα δεν είναι να μας διαβάζετε επειδή θα αρχίσουμε να αλλάζουμε εμείς, αλλά επειδή θα αρχίσετε να αλλάζετε εσείς.
Και ίσως να αρχίσουν να αλλάζουν κι αυτοί όσο δεν πτοείται κανείς, όσο εξακολουθεί ο καθένας από εμάς να προτείνει τον δικό του τον τρόπο, έναν τρόπο που πρέπει - όσο δύσκολο κι αν είναι - να συνεχίσει να πιστεύει και ν' αγαπά την διαιτησία όχι από "συμφέρον" και μάλιστα είτε κατορθώσει να τον κοινωνήσει αυτόν τον τρόπο στους άλλους είτε όχι.