Αγνοώντας το σχόλιο, αρνείσαι αυτομάτως την αξιοπιστία του σχολίου.
Το θέμα όμως που κάθε διαιτητής πρέπει να αντιμετωπίσει είναι:
“Ποιο είναι το όριο;” ή “Ποιο είναι το σημείο ρήξης;”
Αυτό που πρέπει να έχουμε στο νου είναι ότι δεν θέλουμε να οικοδομήσουμε την φήμη του “φιλοπόλεμου” ή του “μισαλλόδοξου”.
Δεν είναι τρόπος για να κερδίσουμε σεβασμό.
Πρέπει να συγκρατήσουμε τα συναισθήματά μας χωρίς καμία επίδειξη.
Και αυτό από μόνο του θα αποδείξει την ισορροπία μας και θα υπογραμμίσει την αξιοπρέπειά μας.
“Ποιο είναι το όριο;” ή “Ποιο είναι το σημείο ρήξης;”
Πηγαίνοντας στους αγώνες με καλό σχέδιο για τον τρόπο με τον οποίο θα ανταποκριθούμε και φτιάχνοντας διάφορα σενάρια ως μια μορφή πρόβας, είναι ένας λογικός τρόπος για να νοιώθουμε έτοιμοι.
Το σημαντικότερο είναι ότι πρέπει να είμαστε αποφασιστικοί.
Και βέβαια, οφείλουμε να κάνουμε μια συνειδητή επιλογή για το πόσο “αντίπαλοι” θέλουμε να είμαστε.
Η ακλόνητη όμως άρνησή μας να εκραγούμε, θα μας βοηθήσει να ανταπεξέλθουμε κάθε κατάστασης, αφού συνήθως δεν επιφέρει “αντίποινα”.
Τι πράγματι πρέπει να κάνεις όταν ο προπονητής π.χ. έχει χάσει τον έλεγχο και θέλει να έχει την τελευταία λέξη χωρίς να αντιλαμβάνεται την “εξουσία” σου;
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κοιτάξουμε εκείνη την στιγμή, όλη η ομάδα των διαιτητών, είναι η αντίδραση των παικτών.
Συνήθως δεν συμφωνούν με τις πράξεις του.
Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχει εγγενής αξία να τον αφήσουμε να έχει τον τελικό λόγο.
Και αυτό στην επικοινωνία προσφέρει “a measure of saving face”.
Το δεύτερο που πρέπει να δούμε είναι το πώς αντιμετωπίζει ο άλλος προπονητής την αντίδραση του αντιπάλου.
Το σημαντικότερο είναι ότι πρέπει να είμαστε αποφασιστικοί.
Και βέβαια, οφείλουμε να κάνουμε μια συνειδητή επιλογή για το πόσο “αντίπαλοι” θέλουμε να είμαστε.
Η ακλόνητη όμως άρνησή μας να εκραγούμε, θα μας βοηθήσει να ανταπεξέλθουμε κάθε κατάστασης, αφού συνήθως δεν επιφέρει “αντίποινα”.
Τι πράγματι πρέπει να κάνεις όταν ο προπονητής π.χ. έχει χάσει τον έλεγχο και θέλει να έχει την τελευταία λέξη χωρίς να αντιλαμβάνεται την “εξουσία” σου;
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κοιτάξουμε εκείνη την στιγμή, όλη η ομάδα των διαιτητών, είναι η αντίδραση των παικτών.
Συνήθως δεν συμφωνούν με τις πράξεις του.
Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχει εγγενής αξία να τον αφήσουμε να έχει τον τελικό λόγο.
Και αυτό στην επικοινωνία προσφέρει “a measure of saving face”.
Το δεύτερο που πρέπει να δούμε είναι το πώς αντιμετωπίζει ο άλλος προπονητής την αντίδραση του αντιπάλου.
Οι φίλαθλοι; Δικαιολογείται να εκραγούν;
Μια “φιλοσοφική στάση” είναι η παραδοχή ότι οι προπονητές και οι παίκτες συμπεριφέρονται παράλογα.
Σε κάθε περίπτωση – που είναι δική σου περίπτωση – συλλογίσου το “είδος” της γλώσσας που θα ανεχτείς και αποφάσισε σχεδιάζοντας εκ των προτέρων την γραμμή των ορίων, αλλά και τον τρόπο που θα την ανακοινώσεις: “Κόουτς αρκετά. Έγινε αυτό που ήθελες και είπες ό,τι ήθελες. Θα τελειώσω την συζήτηση τώρα.”
Απλό;
Στην συνέχεια, πρέπει να απομακρυνθείς όσο το δυνατόν περισσότερο για να αποτρέψεις περαιτέρω διάλογο.
Μια “φιλοσοφική στάση” είναι η παραδοχή ότι οι προπονητές και οι παίκτες συμπεριφέρονται παράλογα.
Σε κάθε περίπτωση – που είναι δική σου περίπτωση – συλλογίσου το “είδος” της γλώσσας που θα ανεχτείς και αποφάσισε σχεδιάζοντας εκ των προτέρων την γραμμή των ορίων, αλλά και τον τρόπο που θα την ανακοινώσεις: “Κόουτς αρκετά. Έγινε αυτό που ήθελες και είπες ό,τι ήθελες. Θα τελειώσω την συζήτηση τώρα.”
Απλό;
Στην συνέχεια, πρέπει να απομακρυνθείς όσο το δυνατόν περισσότερο για να αποτρέψεις περαιτέρω διάλογο.
Αυτό που πρέπει να έχουμε στο νου είναι ότι δεν θέλουμε να οικοδομήσουμε την φήμη του “φιλοπόλεμου” ή του “μισαλλόδοξου”.
Δεν είναι τρόπος για να κερδίσουμε σεβασμό.
Πρέπει να συγκρατήσουμε τα συναισθήματά μας χωρίς καμία επίδειξη.
Και αυτό από μόνο του θα αποδείξει την ισορροπία μας και θα υπογραμμίσει την αξιοπρέπειά μας.
Δεν είναι εύκολο να το κάνουμε.
Αλλά για μια τέτοια συμπεριφορά μας, αξίζει να αγωνιστούμε.
Αλλά για μια τέτοια συμπεριφορά μας, αξίζει να αγωνιστούμε.