Τρίτη 16 Ιουνίου 2020

Η αυτοσυγκέντρωση του διαιτητή (5)



Ξεκινήσαμε να εξετάζουμε τον τρόπο και κυρίως ό,τι απαιτείται για την αυτοσυγκέντρωση καθενός διαιτητή ξεχωριστά.
Τα προηγούμενα 4 άρθρα μπορείτε να δείτε εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.


Ένας αγώνας μπάσκετ έχει ρυθμό στην ροή του.
Οι ομάδες πιέζονται και πιέζουν με ξαφνικές κινήσεις και με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατόν να καθορίσουν το αποτέλεσμα του παιχνιδιού.
Οι διαιτητές πρέπει να μάθουν να προβλέπουν αυτές τις κινήσεις και ταυτόχρονα να είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι για να αντιμετωπίσουν κάθε κατάσταση που δημιουργείται.

Οι καθοριστικές στιγμές στον αγώνα μπορεί να είναι:
- Το jump ball
- Το πρώτο φάουλ του αγώνα.
- Το πρώτο καλάθι με μπόνους 1 βολή (shooting foul).
- Οι αντιδράσεις μετά από ένα προφανές λάθος απόφασης διαιτητών.
- Η ανάκτηση της εστίασης μετά από μια διακοπή.
- Η απάντηση στις αντιδράσεις μετά από τεχνική ποινή ή αντιαθλητικό σφάλμα.
- Η απόφαση goaltending
- Charge/Block στα τελευταία λεπτά.
- Το τελευταίο σουτ του αγώνα σε σχέση με το χρονόμετρο του αγώνα.


Γνωρίζοντας που και πότε να δώσουμε προσοχή, ποιες πληροφορίες να επιλέξουμε, αλλά και ποιες να αγνοήσουμε σε ένα σύνθετο και γρήγορο σε κίνηση παιχνίδι, όπως είναι το μπάσκετ, είναι μια ψυχική ικανότητα που οι εκπαιδευτές των διαιτητών οφείλουν να την διδάξουν και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει συνήθεια.

Το μέλημα των εκπαιδευτών θα πρέπει να είναι:
- Να εξασφαλίσουν καλά επίπεδα φυσικής κατάστασης για την αντιμετώπιση της κούρασης
- Να αντιμετωπίζουν τους διαιτητές ως ανθρώπους μαθαίνοντας τις ιδιαίτερες πιθανόν μορφές συγκέντρωσής τους.
- Να ενισχύουν προτρέποντας για την συγκέντρωσή τους κατά την διαδικασία του αγώνα.
- Να εμπλουτίσουν την διδασκαλία σχετικά με την προετοιμασία του αγώνα
- Να προσδιορίσουν τις ελλείψεις συγκέντρωσης με την βοήθεια videos.
- Να βοηθήσουν τους διαιτητές με game plan ώστε να μειωθούν οι πιθανοί περισπασμοί
- Να δομηθούν οι προτεραιότητες συγκέντρωσης.


Η στάση και η γενικότερη νοοτροπία των διαιτητών και συνεπώς η επίδοσή τους, βασίζονται στο επίπεδο συγκέντρωσης, στο επίπεδο εμπιστοσύνης και στο επίπεδο ψυχραιμίας τους.
Η ικανότητα συγκέντρωσης είναι κάτι που μπορεί κάποιος να το μάθει και να το αναπτύξει.

Με την πρακτική, όλοι οι διαιτητές μπορούμε να αναπτύξουμε την συγκέντρωσή μας στο επίπεδο μιας συνήθειας, ελαχιστοποιώντας τα κενά εστίασης, με αποτέλεσμα να κάνουμε την διαφορά ειδικά στα “μεγάλα παιχνίδια”.
Οι διαιτητές επιβάλλεται να μάθουμε ΠΩΣ, ΠΟΤΕ και ΠΟΥ σε έναν αγώνα θα εναλλάσσουμε την συγκέντρωσή μας, μεστόχο τον απόλυτο έλεγχο τόσο του παιχνιδιού όσο και του εαυτού μας.