Ο Κόσμος των Ελλήνων Διαιτητών
Είναι ο όρος "Refficacy".
Ο όρος αυτός αναπτύχθηκε για πρώτη φορά το 2011 από τους ερευνητές Felix Guillen και Deborah Feltz, οι οποίοι ήθελαν να εξετάσουν τα αποτελέσματα των διαιτητών που είτε έχουν υψηλή είτε έχουν χαμηλή αποτελεσματικότητα (Efficacy).
Οι 2 σπουδαίοι ερευνητές ορίζουν το Refficasy (επαναπροσέγγιση) ως τον "βαθμό στον οποίο οι διαιτητές πιστεύουν ότι έχουν την ικανότητα να εκτελούν με επιτυχία το έργο τους".
Ενώ σχεδόν όλοι οι διαιτητές που συμμετείχαν στην μελέτη ανέφεραν υψηλό επίπεδο "Refficacy", η πλειοψηφία εντόπισε συγκεκριμένους παράγοντες που τους προκάλεσαν άγχος κατά την διάρκεια των αγώνων τους.
Στην ερώτηση: "Αντιμετωπίζετε άγχος που προέρχεται από λεκτική κακοποίηση από προπονητές, από αμφιλεγόμενες αποφάσεις, από λανθασμένες κλήσεις, από την διαπίστωση ότι έχουν λάθος θέση, εάν κάνουν λάθος σήματα, εάν έχουν πρόβλημα με τους συναδέλφους διαιτητές και ακόμη και εάν παρενοχλούνται σεξουαλικά."
H απάντηση ήταν ότι η Νο1 στρεσογόνος περίπτωση για τους διαιτητές είναι η λανθασμένη κλήση.
Αν και ένα λανθασμένο σφύριγμα μπορεί να είναι ιδιαίτερα στρεσογόνο, έχοντας ο διαιτητής την αυτοπεποίθηση να το παραδεχτεί, συνήθως συμβάλλει πολύ στην εκτόνωση του άγχους του.
Η ταπεινοφροσύνη, που έρχεται με την εμπειρία και την γνώση, η δυνατότητα επικοινωνίας και η ανθεκτικότητα του διαιτητή, θα βοηθήσουν και αυτά με την σειρά τους.
Ένα λάθος του διαιτητή δεν είναι μόνο κάτι που απλώς προκαλεί άγχος σε όποιον το έκανε.
Είναι τότε που πιθανότατα αρχίζει η διαφωνία μεταξύ των προπονητών, των παικτών και των φιλάθλων.
Αυτή η "εξωτερική κρίση", που μαζί με το άγχος του διαιτητή που προκαλείται από το λάθος του, μπορεί να καταστρέψει τον αγώνα.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο έρχεται η αυτοπεποίθηση και η εμπειρία, που είναι οι πολυτιμότεροι βοηθοί του, για να ξεπεραστεί το λάθος.
Η πνευματική προετοιμασία του διαιτητή πρέπει να στηρίζεται στην τεχνική του "the next play mentality", η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από μια υγιή νοοτροπία αναγνώρισης του λάθους, συνειδητοποίησης, μετάνοιας και τοποθέτησής του άμεσα στο παρελθόν.
Ο διαιτητής που είναι σε θέση να μείνει συγκεντρωμένος στο "next play" το επόμενο λεπτό, το υπόλοιπο του αγώνα, έχει και την ικανότητα να προχωρήσει και να ξεχωρίσει στο μέλλον, πέρα από τα λάθη του.
Ο όρος αυτός αναπτύχθηκε για πρώτη φορά το 2011 από τους ερευνητές Felix Guillen και Deborah Feltz, οι οποίοι ήθελαν να εξετάσουν τα αποτελέσματα των διαιτητών που είτε έχουν υψηλή είτε έχουν χαμηλή αποτελεσματικότητα (Efficacy).
Οι 2 σπουδαίοι ερευνητές ορίζουν το Refficasy (επαναπροσέγγιση) ως τον "βαθμό στον οποίο οι διαιτητές πιστεύουν ότι έχουν την ικανότητα να εκτελούν με επιτυχία το έργο τους".
Ενώ σχεδόν όλοι οι διαιτητές που συμμετείχαν στην μελέτη ανέφεραν υψηλό επίπεδο "Refficacy", η πλειοψηφία εντόπισε συγκεκριμένους παράγοντες που τους προκάλεσαν άγχος κατά την διάρκεια των αγώνων τους.
Στην ερώτηση: "Αντιμετωπίζετε άγχος που προέρχεται από λεκτική κακοποίηση από προπονητές, από αμφιλεγόμενες αποφάσεις, από λανθασμένες κλήσεις, από την διαπίστωση ότι έχουν λάθος θέση, εάν κάνουν λάθος σήματα, εάν έχουν πρόβλημα με τους συναδέλφους διαιτητές και ακόμη και εάν παρενοχλούνται σεξουαλικά."
H απάντηση ήταν ότι η Νο1 στρεσογόνος περίπτωση για τους διαιτητές είναι η λανθασμένη κλήση.
Αν και ένα λανθασμένο σφύριγμα μπορεί να είναι ιδιαίτερα στρεσογόνο, έχοντας ο διαιτητής την αυτοπεποίθηση να το παραδεχτεί, συνήθως συμβάλλει πολύ στην εκτόνωση του άγχους του.
Η ταπεινοφροσύνη, που έρχεται με την εμπειρία και την γνώση, η δυνατότητα επικοινωνίας και η ανθεκτικότητα του διαιτητή, θα βοηθήσουν και αυτά με την σειρά τους.
Ένα λάθος του διαιτητή δεν είναι μόνο κάτι που απλώς προκαλεί άγχος σε όποιον το έκανε.
Είναι τότε που πιθανότατα αρχίζει η διαφωνία μεταξύ των προπονητών, των παικτών και των φιλάθλων.
Αυτή η "εξωτερική κρίση", που μαζί με το άγχος του διαιτητή που προκαλείται από το λάθος του, μπορεί να καταστρέψει τον αγώνα.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο έρχεται η αυτοπεποίθηση και η εμπειρία, που είναι οι πολυτιμότεροι βοηθοί του, για να ξεπεραστεί το λάθος.
Η πνευματική προετοιμασία του διαιτητή πρέπει να στηρίζεται στην τεχνική του "the next play mentality", η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από μια υγιή νοοτροπία αναγνώρισης του λάθους, συνειδητοποίησης, μετάνοιας και τοποθέτησής του άμεσα στο παρελθόν.
Ο διαιτητής που είναι σε θέση να μείνει συγκεντρωμένος στο "next play" το επόμενο λεπτό, το υπόλοιπο του αγώνα, έχει και την ικανότητα να προχωρήσει και να ξεχωρίσει στο μέλλον, πέρα από τα λάθη του.
Συνεχίζεται...