Μιλήσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας για την “Tower Philosophy” την οποία ανέπτυξαν και καθιέρωσαν ο Oswald Tower και ο John Bunn.
Η φιλοσοφία αυτή ήταν πολύ απλή:
Η φιλοσοφία αυτή ήταν πολύ απλή:
"Μια επαφή, έλεγε, δεν είναι κατ’ ανάγκην ένα φάουλ.
Μια επαφή είναι φάουλ, όταν ο αθλητής που έρχεται σε επαφή, δημιουργεί ένα αθέμιτο μειονέκτημα από αυτή την επαφή, ή ο αθλητής που έχει την ευθύνη της επαφής κερδίζει ένα αθέμιτο πλεονέκτημα από την επαφή."
Στο άρθρο μάλιστα 44 των κανονισμών της FIBA αντικατοπτρίστηκαν όλες οι αρχές της φιλοσοφίας αυτής.
Μια επαφή είναι φάουλ, όταν ο αθλητής που έρχεται σε επαφή, δημιουργεί ένα αθέμιτο μειονέκτημα από αυτή την επαφή, ή ο αθλητής που έχει την ευθύνη της επαφής κερδίζει ένα αθέμιτο πλεονέκτημα από την επαφή."
Στο άρθρο μάλιστα 44 των κανονισμών της FIBA αντικατοπτρίστηκαν όλες οι αρχές της φιλοσοφίας αυτής.
Με τα χρόνια η "Tower Philosophy" έδωσε το όνομά της και καθιερώθηκε ως “the advantage/disadvantage principle”.
Η φιλοσοφία παρέμεινε όμως η ίδια.
Στην πραγματικότητα αυξήθηκε η δημοφιλία της και τελικά η FIBA περιέλαβε όχι μόνον “contacts”, αλλά και “violations” (άρθρο 32.2).
Η ταχύτητα και οι ικανότητες των αθλητών αυξάνονταν συνεχώς.
Πολλοί διαιτητές άρχισαν να γίνονται υπερβολικά επιεικείς με την αρχή του μειονεκτήματος/πλεονεκτήματος.
Η ταχύτητα και οι ικανότητες των αθλητών αυξάνονταν συνεχώς.
Πολλοί διαιτητές άρχισαν να γίνονται υπερβολικά επιεικείς με την αρχή του μειονεκτήματος/πλεονεκτήματος.
Έτσι λοιπόν, αρκετές φορές, χρησιμοποιήθηκε η αρχή αυτή προκειμένου να “δικαιολογηθούν” αρκετά “no calls”, όταν ένα φάουλ ή μια παράβαση ήταν η σωστή απόφαση.
Όχι μόνον οι νεότεροι διαιτητές αλλά και οι πιο έμπειροι, είχαν προβλήματα στον προσδιορισμό υπό ποιες συνθήκες μια επαφή θα έπρεπε να θεωρείται “αθέμιτο πλεονέκτημα” ή μια τυχαία επαφή.
Η παρουσία 10 αθλητών που κινούνται πολύ γρήγορα στον περιορισμένο χώρο ενός γηπέδου μπάσκετ, έκανε πολύ δύσκολη την απόδοση των διαιτητών σε σχέση με ακριβείς και σταθερές αποφάσεις.
Σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης αυτής της ανάγκης, παρουσιάστηκε μια νέα αρχή η “Offensive Threat”, η οποία έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής και η οποία θα είχε ως στόχο να προωθήσει την αξιόπιστη και συνεχή εφαρμογή των κανόνων της διαιτησίας του μπάσκετ.
Σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης αυτής της ανάγκης, παρουσιάστηκε μια νέα αρχή η “Offensive Threat”, η οποία έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής και η οποία θα είχε ως στόχο να προωθήσει την αξιόπιστη και συνεχή εφαρμογή των κανόνων της διαιτησίας του μπάσκετ.
Η “Offensive Threat” σχεδιάστηκε για να συμπληρώσει και όχι να αντικαταστήσει την αρχή “advantage/disadvantage”.
Σε επόμενο άρθρο μας θα παρουσιάσουμε τις βασικές υποθέσεις της αρχής αυτής.