Ξεκινήσαμε να μιλάμε για την έννοια μειονέκτημα/πλεονέκτημα.
Περισσότερο από 50 χρόνια πριν, ο Dr. John Bunn, συντάκτης των κανόνων του NCAA, παρουσίασε αυτό που ο ίδιος ονόμαζε “Oswald Tower Philosophy”.
Το ονόμασε έτσι προς χάριν του φίλου και συναδέλφου του Oswald Tower.
Η φιλοσοφία αυτή αντιπροσωπεύει, από τότε, αυτό που η “Basketball Rules Committee” πίστευε και υποστήριζε σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να διαιτητεύεται ένας αγώνας μπάσκετ.
Την ίδια φιλοσοφία αγκάλιασε αργότερα και η FIBA μέσω της Παγκόσμιας τεχνικής της επιτροπής.
Αυτή η φιλοσοφία αντιπροσωπεύει μια ρεαλιστική προσέγγιση, που θα καθοδηγούσε την κρίση των διαιτητών στην λήψη αποφάσεων σε όλες τις περιπτώσεις που η επίδρασή τους στον αγώνα είναι ο βασικός παράγοντας για τον προσδιορισμό της ύπαρξης της παράβασης.
Ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί κάθε διαιτητής το πνεύμα των κανόνων αυτών, είναι και αυτό που τελικά χαρακτηρίζει και ξεχωρίζει τους καλούς, τους κακούς και τους μέτριους διαιτητές.
Η φιλοσοφία αυτή αντιπροσωπεύει, από τότε, αυτό που η “Basketball Rules Committee” πίστευε και υποστήριζε σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να διαιτητεύεται ένας αγώνας μπάσκετ.
Την ίδια φιλοσοφία αγκάλιασε αργότερα και η FIBA μέσω της Παγκόσμιας τεχνικής της επιτροπής.
Αυτή η φιλοσοφία αντιπροσωπεύει μια ρεαλιστική προσέγγιση, που θα καθοδηγούσε την κρίση των διαιτητών στην λήψη αποφάσεων σε όλες τις περιπτώσεις που η επίδρασή τους στον αγώνα είναι ο βασικός παράγοντας για τον προσδιορισμό της ύπαρξης της παράβασης.
Παράδειγμα:
- Ο Α1 κάνει ένα κανονικό screen στον Β1.
- Ο Α1 κάνει ένα κανονικό screen στον Β1.
Ο Β1 έχει μια “αξιοσημείωτη” επαφή με τον Α1.
Θα έπρεπε να σφυριχτεί ένα φάουλ;
Και τι γίνεται με τον Α2 ο οποίος ακολούθησε το play, όπως το σχεδίασε ο προπονητής του, με αποτέλεσμα να ελευθερωθεί για ένα εύκολο lay-up;
Στην περίπτωση του παραδείγματος και εάν ο διαιτητής δεν έχει μια ρεαλιστική προσέγγιση της κατάστασης που δημιουργείται και διαιτητεύσει κυριολεκτικά με το γράμμα του κανονισμού, μήπως η ομάδα Α “τιμωρείται”;
Ένας έμπειρος – και καλός διαιτητής – αντιλαμβάνεται πότε μια επαφή, καθ’ όλη την διάρκεια ενός αγώνα, πρέπει να εξεταστεί από την άποψη του αποτελέσματος που προκύπτει για τον αντίπαλο.
Στην περίπτωση του παραδείγματος και εάν ο διαιτητής δεν έχει μια ρεαλιστική προσέγγιση της κατάστασης που δημιουργείται και διαιτητεύσει κυριολεκτικά με το γράμμα του κανονισμού, μήπως η ομάδα Α “τιμωρείται”;
Ένας έμπειρος – και καλός διαιτητής – αντιλαμβάνεται πότε μια επαφή, καθ’ όλη την διάρκεια ενός αγώνα, πρέπει να εξεταστεί από την άποψη του αποτελέσματος που προκύπτει για τον αντίπαλο.
Εάν δεν υπάρχει προφανές μειονέκτημα, τότε ρεαλιστικά δεν έχει σημειωθεί παράβαση κανόνων.
Κάθε διαιτητής βέβαια έχει στην διακριτική ευχέρειά του να χρησιμοποιεί τους κανόνες της διαιτησίας σωστά.
Ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί κάθε διαιτητής το πνεύμα των κανόνων αυτών, είναι και αυτό που τελικά χαρακτηρίζει και ξεχωρίζει τους καλούς, τους κακούς και τους μέτριους διαιτητές.