Η αντιστοίχιση αποφάσεων, υποστηρίζει ή παραβιάζει τον κανονισμό;

             Ο Κόσμος των Ελλήνων Διαιτητών

Ο στόχος της αντιστοίχισης είναι να ζευγαρώσει τις ομοιότητες.
Μάλιστα, για να δημιουργηθεί αυτό το τέλειο ταίρι, ξοδεύονται εκατομμύρια στην επικοινωνία και στο εμπόριο.
Ωραία όλα αυτά... Για διαιτησία θα μιλήσουμε;

Η επιθυμία των διαιτητών να ζευγαρώσουν τα φάουλ στους αγώνες, φαίνεται να έχει βρει το δρόμο της και σε αρκετές περιπτώσεις αυτό είναι ένα κόστος που δεν μετριέται εύκολα.
Και ενώ οι προπονητές και οι ομάδες, στα υψηλότερα επίπεδα, ζητούν περισσότερη συνέπεια από τους διαιτητές, οι διαιτητές κάνουν ό,τι μπορούν για να τους ικανοποιήσουν.

Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν διαιτητές που δεν εργάζονται με στόχο να είναι συνεχώς καλύτεροι και να παράγουν συνέπεια σε κάθε αγώνα τους.

Μερικοί, δυστυχώς, πιστεύουν ότι η συνέπεια έρχεται με το να κάνει κάποιος τα πράγματα να φαίνονται τα ίδια ή να είναι τόσο κοντά στο να φαίνονται ίδια.

Η σύζευξη ομοιοτήτων και η αντιστοίχιση είναι το επίκεντρο μιας καλής ομάδας διαιτητών.

Ενώ όμως το κίνητρο συνδέεται με την έννοια της συνέπειας, το "τέλειο ζευγάρωμα" δεν είναι συνήθως τόσο τέλειο, ούτε παράγει το είδος της συνέπειας που απαιτείται.
Η ιδέα αυτή βέβαια στην διαιτησία είναι παράλογη.
Ωστόσο υπάρχει ένας άγραφος – γενικά – κώδικας στην διαιτησία, που λέει ότι για να είμαστε συνεπείς θα πρέπει να "ταιριάζουμε" τα πάντα και στις δύο άκρες του γηπέδου.
Όλοι βέβαια θα έπρεπε ίσως να καταλάβουν ότι αυτό ισχύει μόνον για τις σωστές αποφάσεις.

Οι pregame συζητήσεις σχετικά με τα "matching plays", θα πρέπει να επικεντρώνονται στα κοινά παιχνίδια που έχουν να κάνουν με legal guarding positions, screens και γενικώς legal και illegal contacts, καθώς επίσης σε παραβάσεις και συμπεριφορές.
Υπάρχει πάντοτε μια καλή πιθανότητα ότι μια σωστή απόφαση μπορεί να αναπαράγει σωστές αποφάσεις μεταξύ της ομάδας των διαιτητών οι οποίοι παρακινούνται από αυτό ακριβώς.

Ένα άλλος υπαίτιος στην περίπτωση αντιστοίχισης είναι "η έννοια της δικαιοσύνης" και η αντίληψή της.
Ενώ πολλά πράγματα μέσα και γύρω από το παιχνίδι μπορεί να μας προκαλούν για την επιβολή του "δικαίου", η δουλειά του διαιτητή είναι να επιβάλλει τους κανόνες ακόμη κι όταν τα πράγματα δεν φαίνονται δίκαια.
Και είναι γεγονός ότι μπορεί κάποιος να φτάσει πολύ μακριά για να κάνει τα πράγματα δίκαια.
Αυτό όμως το μονοπάτι απομακρύνει κάθε διαιτητή από τον γραπτό κανόνα στο όνομα της δικαιοσύνης.

Το σημαντικότερο ερώτημα είναι: 

"Υποστηρίζονται ή παραβιάζονται οι κανόνες όταν οι διαιτητές αποφασίζουν να αντιστοιχίσουν αποφάσεις;"
Όλοι όσοι αποφασίζουν τέτοιες αποφάσεις πρέπει να απαντήσουν σε αυτή την ερώτηση.

"Εάν τιμωρήσω μια νόμιμη άμυνα από την μία πλευρά, δεν θα πρέπει να τιμωρήσω – σκόπιμα – μια νόμιμη άμυνα και από την άλλη πλευρά σε μια παρόμοια φάση, έτσι ώστε να διατηρήσω μια δίκαιη κατάσταση;"
Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι όλοι διαφωνούν.

Παρά την κριτική που δέχονται οι διαιτητές, αυτό που κάνουν γίνεται σεβαστό μόνον όταν επιβάλλουν με συνέπεια τους κανονισμούς, ανεξάρτητα από τον χρόνο, την βαθμολογία, τον αντίπαλο, την τοποθεσία ή οποιουδήποτε άλλου είδους επιρροή.
Γιατί όλοι θέλουν να γνωρίζουν ότι οι διαιτητές δεν μπορούν και δεν θα επηρεαστούν από κανέναν ή οτιδήποτε στον κόσμο όλο...