Όταν η πίεση χτυπάει κόκκινο...

Ο Κόσμος των Ελλήνων Διαιτητών

Οι διαιτητές δεχόμαστε πίεση κι αυτό δεν μπορεί κανένας να το αρνηθεί.
Tα αποτελέσματα κάποιων αγώνων μάλιστα, έχουν εμφανέστατες συνέπειες και πολλές φορές είναι η αιτία της πίεσης αυτής.

Ο κόσμος που κάθεται στις κερκίδες ενός αγώνα basket μπορεί να έχει επενδύσει προσωπικά στο αποτέλεσμα.
Και η οργή των γονέων μπορεί να είναι πιο ισχυρή από την οργή 20.000 θεατών.

Ίσως οι εμπειρότεροι διαιτητές έχουν ανακαλύψει τον τρόπο που θα διαχειριστούν τέτοιες καταστάσεις.

Τι γίνεται όμως με τους νέους διαιτητές;

Γιατί ναι μεν ο κανονισμός διδάσκεται και μελετάται, αλλά με ποιο τρόπο καθοδηγούνται για να αντιμετωπίσουν τα "θηρία";

Θα σας πω: Με κανένα τρόπο...

Η υποστήριξη των διαιτητών - ειδικά των νέων - είναι μηδαμινή και, όσες φορές συμβαίνει, αυτό γίνεται μεμονωμένα, περιστασιακά και χωρίς κανένα επιστημονικό υπόβαθρο και προγραμματισμό.
Εάν μάλιστα συνυπολογίσουμε και το αδιαμφισβήτητο γεγονός της "μη ύπαρξης αξιολόγησης της προσωπικότητας" κάθε ενδιαφερομένου νέου ανθρώπου, ο οποίος αιτείται την συμμετοχή του στις νέες σχολές διαιτησίας, αντιλαμβάνεστε πιστεύω όλοι, πόσο απαραίτητο είναι και η υποστήριξη αλλά και η αξιολόγησή τους αυτή.

Είναι υψίστης σημασίας η ανάπτυξη ικανοτήτων διαχείρισης stress, για να μείνουμε συγκεντρωμένοι κατά τη διάρκεια του αγώνα, ειδικά όταν η πίεση κορυφώνεται.

Η προσπάθεια των διαιτητών να υποκριθούν ότι δεν έχουν συναισθήματα και ότι τίποτα δεν τους αγγίζει είναι ένα τεράστιο λάθος.
Δεν κοστίζει τίποτα η έκφραση των συναισθημάτων.
Αντιθέτως η άρνησή τους μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα.

Η αυτογνωσία βοηθάει.
Και θα νοιώσουμε καλύτερα αν αναγνωρίσουμε το άγχος μας.
Τότε θα το αντιμετωπίσουμε αναλόγως.

Πρέπει να έχουμε επίγνωση της πίεσης.
Έτσι μόνο μπορούμε να οδηγήσουμε το μυαλό μας να συγκεντρωθεί και να βεβαιωθούμε ότι έχουμε τον έλεγχο. Ήρεμοι και χαλαροί.

Η αξιολόγηση της απόδοσής μας είναι επίσης ταυτόχρονη δέσμευση να ελαχιστοποιήσουμε τα λάθη μας.
Οφείλουμε όμως να είμαστε προετοιμασμένοι να ανεχθούμε τις ατέλειές μας.

Και υπάρχει και η κρίσιμη στιγμή.
Είναι ακριβώς η στιγμή που η συζήτηση με τον εαυτό μας γίνεται εχθρική.
Αν πιάσετε τον εαυτό σας να ξεπερνάει τα όρια με εκφράσεις όπως “δεν ανήκω εδώ”, “είμαι αδιόρθωτος” ή άλλα τέτοια σχόλια, σταματήστε αμέσως, ελέγξτε τις σκέψεις σας και επιστρέψτε στον αγώνα με ηρεμία.

Το να παραμένουμε ψύχραιμοι μπορεί να αποτελεί πρόκληση, ειδικά όταν το λεξιλόγιο ξεφεύγει και η συζήτηση γίνεται προσωπική.
Και δεν αρκεί να είμαστε σκληροί. 

Οφείλουμε να αντιλαμβανόμαστε τι ακολουθεί και να το αντιμετωπίζουμε.

Ας παραδεχτούμε τέλος ότι ως διαιτητές, δεν θα είμαστε ποτέ το πιο διάσημο πρόσωπο.
Θα είμαστε ο “αποδιοπομπαίος τράγος” για την οργή των παικτών, των προπονητών και των οπαδών. 

Το πιο σημαντικό είναι να μην τα παίρνουμε όλα προσωπικά.
Και αυτό θα το πετύχουμε με προσωπική εξάσκηση.