Το θέμα που απασχόλησε το προηγούμενο άρθρο μας είναι η τακτική δράση των διαιτητών και τα επακόλουθα που υπάρχουν, όταν σφυρίζουν εκτός της περιοχής κάλυψης που ορίζει η μηχανική διαιτησίας.
Τα σφυρίγματα των διαιτητών εκτός της περιοχής ευθύνης τους, δίνουν την εντύπωση ότι δεν εμπιστεύονται τους συναδέλφους τους.
Αλλά είναι πράγματι έτσι;
Στις περισσότερες των περιπτώσεων λοιπόν, θα έλεγα ΟΧΙ.
Δεν διαθέτω βέβαια στοιχεία στατιστικά.
Αυτό όμως που αντιλαμβάνομαι είναι ότι, αρκετά συχνά, δεν είναι θέμα έλλειψης εμπιστοσύνης αλλά διότι:
- Δεν γνωρίζουν με ακρίβεια τις περιοχές πρωτογενούς κάλυψης ανάλογα με την θέση τους στο γήπεδο
- Έχουν την κακή συνήθεια να κοιτάζουν την μπάλα, δημιουργώντας την προϋπόθεση Νο1 για να σφυρίξουν εκτός της περιοχής τους
- Είναι ακραία αλαζονικοί και έχουν το αίσθημα του “Top Ref”, ο οποίος μάλιστα “σώζει το παιχνίδι”.
Κατά την άποψή μου λοιπόν, τις περισσότερες φορές είναι θέμα “Κακής Συνήθειας”, αφού είναι γεγονός ότι μερικές φορές δεν μπορείς, πράγματι, να έχεις την απαραίτητη εμπιστοσύνη σε συναδέλφους με τους οποίους συνεργάζεσαι για πρώτη φορά.
Από που μπορεί να προέλθει λοιπόν η εμπιστοσύνη;
Είτε εμπιστεύεσαι κάποιον είτε όχι, στις περισσότερες περιπτώσεις, θα ακολουθήσεις τυφλά τις συνήθειές σου.
Σπάνια λοιπόν θα λειτουργήσεις στον αγώνα διαφορετικά και ανάλογα με τους συναδέλφους διαιτητές.
Ο διαιτητής που “σφυρίζει παντού” μαζί σου, θα κάνει το ίδιο και με εμένα.
Η εμπιστοσύνη, κατά την γνώμη μου, δεν παίζει κανένα ρόλο.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων λοιπόν, θα έλεγα ΟΧΙ.
Δεν διαθέτω βέβαια στοιχεία στατιστικά.
Αυτό όμως που αντιλαμβάνομαι είναι ότι, αρκετά συχνά, δεν είναι θέμα έλλειψης εμπιστοσύνης αλλά διότι:
- Δεν γνωρίζουν με ακρίβεια τις περιοχές πρωτογενούς κάλυψης ανάλογα με την θέση τους στο γήπεδο
- Έχουν την κακή συνήθεια να κοιτάζουν την μπάλα, δημιουργώντας την προϋπόθεση Νο1 για να σφυρίξουν εκτός της περιοχής τους
- Είναι ακραία αλαζονικοί και έχουν το αίσθημα του “Top Ref”, ο οποίος μάλιστα “σώζει το παιχνίδι”.
Κατά την άποψή μου λοιπόν, τις περισσότερες φορές είναι θέμα “Κακής Συνήθειας”, αφού είναι γεγονός ότι μερικές φορές δεν μπορείς, πράγματι, να έχεις την απαραίτητη εμπιστοσύνη σε συναδέλφους με τους οποίους συνεργάζεσαι για πρώτη φορά.
Από που μπορεί να προέλθει λοιπόν η εμπιστοσύνη;
Είτε εμπιστεύεσαι κάποιον είτε όχι, στις περισσότερες περιπτώσεις, θα ακολουθήσεις τυφλά τις συνήθειές σου.
Σπάνια λοιπόν θα λειτουργήσεις στον αγώνα διαφορετικά και ανάλογα με τους συναδέλφους διαιτητές.
Ο διαιτητής που “σφυρίζει παντού” μαζί σου, θα κάνει το ίδιο και με εμένα.
Η εμπιστοσύνη, κατά την γνώμη μου, δεν παίζει κανένα ρόλο.
Σπανίως ίσως είναι ο λόγος που το κάνουν.
Η ρίζα του προβλήματος είναι ότι, με την πάροδο του χρόνου, οι διαιτητές αναπτύσσουν κακές συνήθειες.
Η ρίζα του προβλήματος είναι ότι, με την πάροδο του χρόνου, οι διαιτητές αναπτύσσουν κακές συνήθειες.
Και πάντοτε έχουν δικαιολογίες:
- “Συγγνώμη, έπρεπε να το κάνω”
- “Ο coach είχε τρελαθεί. Έπρεπε να βοηθήσω την κατάσταση.”
Μη με παρεξηγείτε… Πιθανόν και ιδιαίτερα με κάποιους νέους διαιτητές, να χρειαστεί να “επέμβουμε” έξω απ’ την περιοχή μας.
- “Συγγνώμη, έπρεπε να το κάνω”
- “Ο coach είχε τρελαθεί. Έπρεπε να βοηθήσω την κατάσταση.”
Μη με παρεξηγείτε… Πιθανόν και ιδιαίτερα με κάποιους νέους διαιτητές, να χρειαστεί να “επέμβουμε” έξω απ’ την περιοχή μας.
Αυτό όμως οφείλουμε να το συζητήσουμε μαζί τους, βρίσκοντας ταυτόχρονα ένα τρόπο για να τους ενθαρρύνουμε.
Πρέπει να καταλάβουν ότι “we are in this together”.
Η δουλειά μας με τους νέους διαιτητές είναι να τους εμπνεύσουμε εμπιστοσύνη.
Συνεχίζεται...
Stay Tuned
Συνεχίζεται...
Stay Tuned