Η διαιτησία του basketball είναι μια συναισθηματική πρόκληση.
Όλοι οι διαιτητές έρχονται αντιμέτωποι με σκληρά συναισθήματα.
Πολλοί, δεν έχουν την δυνατότητα να ανταπεξέλθουν, παρ’ ότι η αντιμετώπιση των συναισθημάτων αυτών μπορεί να προέλθει από βασικά μαθήματα τέτοιου είδους εκπαίδευσης.
Η ανάπτυξη της διαιτησίας όμως, είναι μια μακροπρόθεσμη διαδικασία και βεβαίως δεν θα έπρεπε να περιλαμβάνει μόνο την διδασκαλία των κανονισμών παιδιάς και της μηχανικής.
Η σημερινή πρόκληση είναι η υπέρβαση της “τεχνικής πλευράς” που έχει να κάνει με την τεχνική κατάρτιση.
Η εκπαίδευση των διαιτητών σήμερα, πρέπει απαραιτήτως να περιλαμβάνει ό,τι μπορεί να αφορά στην “συναισθηματική πλευρά”, που είναι θέμα συναισθηματικής κατάρτισης.
Η συναισθηματική κατάρτιση, η οποία είναι το ίδιο σημαντική με την τεχνική κατάρτιση, δεν διδάσκεται one off και σίγουρα αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσω άρθρων διαδικτύου και “έξυπνων εφαρμογών”.
Η συναισθηματική κατάρτιση, η οποία είναι το ίδιο σημαντική με την τεχνική κατάρτιση, δεν διδάσκεται one off και σίγουρα αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσω άρθρων διαδικτύου και “έξυπνων εφαρμογών”.
Ένας απλά έμπειρος διαιτητής δεν έχει την γνώση προκειμένου να επωμισθεί τέτοιο “βάρος”.
Το “Trainer blockage” μπορεί να ακούγεται ένας παράξενος όρος.
Οι εκπαιδευτές των διαιτητών που απλώς διαθέτουν διαιτητική εμπειρία, τείνουν να αντιλαμβάνονται τις καταστάσεις μέσω του προσωπικού τους “φακού”.
Και ενώ διαθέτουν εμπειρίες, δεν έχουν την γνώση και σε αρκετές περιπτώσεις και την ικανότητα, να “συναντήσουν” τους εκπαιδευόμενους στο δικό τους επίπεδο.
Και αυτό που σίγουρα δεν γνωρίζω είναι εάν η “συναισθηματική ευφυΐα” είναι ένα από τα προσόντα που ως δεδομένο διαθέτουν οι σημερινοί εκπαιδευτές των διαιτητών μας.
Το “Trainer blockage” μπορεί να ακούγεται ένας παράξενος όρος.
Οι εκπαιδευτές των διαιτητών που απλώς διαθέτουν διαιτητική εμπειρία, τείνουν να αντιλαμβάνονται τις καταστάσεις μέσω του προσωπικού τους “φακού”.
Και ενώ διαθέτουν εμπειρίες, δεν έχουν την γνώση και σε αρκετές περιπτώσεις και την ικανότητα, να “συναντήσουν” τους εκπαιδευόμενους στο δικό τους επίπεδο.
Και αυτό που σίγουρα δεν γνωρίζω είναι εάν η “συναισθηματική ευφυΐα” είναι ένα από τα προσόντα που ως δεδομένο διαθέτουν οι σημερινοί εκπαιδευτές των διαιτητών μας.
Ο σημερινός εκπαιδευτής πρέπει να έχει Αυτογνωσία.
Οφείλει να “πλαισιώνεται” στο κλίμα των διαιτητών.
Οφείλει να “πλαισιώνεται” στο κλίμα των διαιτητών.
Να αντανακλά την διάθεσή του, να μάθει να ρωτά με τον κατάλληλο τρόπο, να ανακαλύπτει γιατί δεν γίνεται κατανοητός και να έχει την διάθεση αλλά και την γνώση να επαναπροσδιορίζει, θυσιάζοντας τον ίδιο του τον εαυτό στον βωμό της εκπαίδευσης του διαιτητή.
Ο σημερινός εκπαιδευτής πρέπει να γνωρίζει να Αυτορυθμίζεται.
Γιατί οφείλει να μεταδώσει την σπουδαιότητα της αυτορύθμισης.
Ο σημερινός εκπαιδευτής πρέπει να γνωρίζει να Αυτορυθμίζεται.
Γιατί οφείλει να μεταδώσει την σπουδαιότητα της αυτορύθμισης.
Το σίγουρο είναι ότι δύσκολα διδάσκεται.
Πρέπει όμως να συζητηθεί και να αναπτυχθεί μέσα στο γήπεδο και σε καταστάσεις stress.
Κάθε διαιτητής οφείλει να γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίο θα ρυθμίζει και θα εξισορροπεί τα συναισθήματά του.
Ο σημερινός εκπαιδευτής πρέπει να διαθέτει Ενσυναίσθηση.
Ο κυριότερος λόγος είναι γιατί οφείλει να μεταδώσει στους διαιτητές να αναπτύξουν μια βαθιά κατανόηση όλων όσων οι άλλοι αντιλαμβάνονται και αισθάνονται στον αγώνα.
Οι εκπαιδευτές έχουν την υποχρέωση να αναπτύξουν προγράμματα με κύριο στόχο να συνδεθεί η καρδιά με το μυαλό των διαιτητών.
Ο κυριότερος λόγος είναι γιατί οφείλει να μεταδώσει στους διαιτητές να αναπτύξουν μια βαθιά κατανόηση όλων όσων οι άλλοι αντιλαμβάνονται και αισθάνονται στον αγώνα.
Οι εκπαιδευτές έχουν την υποχρέωση να αναπτύξουν προγράμματα με κύριο στόχο να συνδεθεί η καρδιά με το μυαλό των διαιτητών.
Μόνο έτσι θα μάθουν να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις με ισορροπία και όχι με συναισθήματα που παρασύρουν.
Το σημαντικότερο όμως όλων είναι η έλλειψη συστήματος εκπαίδευσης που περιλαμβάνει έστω και βασικά μαθήματα τέτοιας κατάρτισης.