Όταν εξετάζουμε τον κανονισμό παιδιάς, το πνεύμα και η πρόθεση επηρεάζουν την ερμηνεία τους.
Το πιο εύκολο θα ήταν εάν κάθε κανόνας ήταν μαύρος ή άσπρος.
Να μην υπάρχει χώρος για ελιγμούς.
Και μόνον 2 επιλογές. Είτε νόμιμο είτε όχι.
Σε αυτή την περίπτωση, ο καθένας θα μπορούσε να είναι διαιτητής.
Σε αυτή την περίπτωση, ο καθένας θα μπορούσε να είναι διαιτητής.
Τα robots θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερα οτιδήποτε.
Η αυστηρότητα του “μαύρου – άσπρου” δεν είναι σε καμία περίπτωση ο λόγος που υπάρχουν οι διαιτητές.
Ο κανονισμός παρέχει ένα πλαίσιο για τον τρόπο με τον οποίο παίζεται το παιχνίδι και ορισμένα σημεία του πλαισίου των κανόνων είναι πιο “άκαμπτα” από άλλα.
Και αυτοί οι άκαμπτοι, με άλλα λόγια αυστηροί, κανόνες είναι το θεμέλιο του πλαισίου.
Για παράδειγμα, στο jump all κατά την έναρξη του αγώνα, κάθε παίκτης έχει το δικαίωμα να κτυπήσει 2 φορές την μπάλα, από την στιγμή που θα φτάσει στο υψηλότερο σημείο και ταυτόχρονα κανένας από όσους μετέχουν στο jump all δεν έχει δικαίωμα να την κρατήσει με τα 2 χέρια.
Αυτό είναι “μαύρο – άσπρο”.
Ας ξεφύγουμε όμως λίγο και ας δούμε την “πολύχρωμη” πλευρά των κανόνων.
Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε με την κατανόηση του “πνεύματος και της πρόθεσής” τους.
Με άλλα λόγια τον σκοπό τους.
Και αυτοί οι άκαμπτοι, με άλλα λόγια αυστηροί, κανόνες είναι το θεμέλιο του πλαισίου.
Για παράδειγμα, στο jump all κατά την έναρξη του αγώνα, κάθε παίκτης έχει το δικαίωμα να κτυπήσει 2 φορές την μπάλα, από την στιγμή που θα φτάσει στο υψηλότερο σημείο και ταυτόχρονα κανένας από όσους μετέχουν στο jump all δεν έχει δικαίωμα να την κρατήσει με τα 2 χέρια.
Αυτό είναι “μαύρο – άσπρο”.
Ας ξεφύγουμε όμως λίγο και ας δούμε την “πολύχρωμη” πλευρά των κανόνων.
Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε με την κατανόηση του “πνεύματος και της πρόθεσής” τους.
Με άλλα λόγια τον σκοπό τους.
Γιατί υπάρχει ο κανόνας;
Τι προσπαθεί να επιτύχει ή να απαγορεύσει;
Πότε και πώς εφαρμόζεται;
Υπάρχουν εξαιρέσεις;
Υπάρχει μια γενική φιλοσοφία που ισχύει για όλους, ώστε να διασφαλιστεί η δίκαιη αναπαραγωγή τους;
Τι προσπαθεί να επιτύχει ή να απαγορεύσει;
Πότε και πώς εφαρμόζεται;
Υπάρχουν εξαιρέσεις;
Υπάρχει μια γενική φιλοσοφία που ισχύει για όλους, ώστε να διασφαλιστεί η δίκαιη αναπαραγωγή τους;
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν την “πρόθεση και το πνεύμα” των κανόνων.
Υπάρχουν λοιπόν και οι καταστάσεις που το “μαύρο – άσπρο” γίνεται πολύχρωμο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η εμπειρία του διαιτητή είναι ο σπουδαιότερος παράγοντας.
Πότε π.χ. ένας διαιτητής αποφασίζει την “εμπλοκή”;
Οι κανόνες είναι αρκετά “μαύροι – άσπροι” όταν περιγράφουν ενέργειες που μπορεί να θεωρηθούν καθυστέρηση στο παιχνίδι.
Αλλά όταν πρόκειται για την εφαρμογή του πνεύματος και της πρόθεσής τους, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν και άλλους παράγοντες.
Αλλά όταν πρόκειται για την εφαρμογή του πνεύματος και της πρόθεσής τους, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν και άλλους παράγοντες.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι διαιτητές διαθέτουν το πολύτιμο εργαλείο της προειδοποίησης στις περιπτώσεις των κανόνων που περιγράφουν συμπεριφορές, οι οποίες οδηγούν σε τεχνική ποινή.
Η πρόθεση της προειδοποίησης είναι να επιστήσουν την προσοχή στην συμπεριφορά και να βοηθήσουν τους διαιτητές να ελέγξουν και να διαχειριστούν τον αγώνα.
Μερικοί διαιτητές ελέγχουν κάποια μικρά ζητήματα συμπεριφοράς γρήγορα.
Άλλοι αφήνουν τον χρόνο και επεμβαίνουν με προειδοποίηση αργότερα.
Το πνεύμα των κανόνων επιβολής κυρώσεων δίνει στους διαιτητές κάποια ευελιξία, ειδικά για μικρές παραβάσεις.
Υπάρχει “χρώμα” σε αυτούς τους κανόνες και όχι μόνο “μαύρο – άσπρο”.
O κανόνας κατά τον οποίο στα 2 τελευταία λεπτά του αγώνα, δεν επιτρέπει σε παίκτη να παρεμποδίζει αντίπαλό του όταν αυτός επαναφέρει την μπάλα από εκτός ορίων, είναι ένας κανόνας “μαύρο – άσπρο” και προήλθε από απαίτηση των προπονητών και συζήτηση μαζί τους.
Και δεν υφίσταται πνεύμα παρά μόνον πρόθεση.
Το πνεύμα των κανόνων επιβολής κυρώσεων δίνει στους διαιτητές κάποια ευελιξία, ειδικά για μικρές παραβάσεις.
Υπάρχει “χρώμα” σε αυτούς τους κανόνες και όχι μόνο “μαύρο – άσπρο”.
O κανόνας κατά τον οποίο στα 2 τελευταία λεπτά του αγώνα, δεν επιτρέπει σε παίκτη να παρεμποδίζει αντίπαλό του όταν αυτός επαναφέρει την μπάλα από εκτός ορίων, είναι ένας κανόνας “μαύρο – άσπρο” και προήλθε από απαίτηση των προπονητών και συζήτηση μαζί τους.
Και δεν υφίσταται πνεύμα παρά μόνον πρόθεση.
Δεν είναι ούτε καν μια γκρίζα περιοχή του κανονισμού.
Όταν μιλάμε για “γκρίζες περιοχές”, υπάρχει μια σιωπηρή αίσθηση αοριστίας, αμφισημίας ή και ασάφειας.
Όταν μιλάμε για “γκρίζες περιοχές”, υπάρχει μια σιωπηρή αίσθηση αοριστίας, αμφισημίας ή και ασάφειας.
Όταν όμως μάθουμε και όχι απλώς μελετήσουμε τους κανόνες, θα κατανοήσουμε – είναι βέβαιο – το πνεύμα και την πρόθεσή τους.
Και μόλις καταλάβουμε ότι το πνεύμα και η πρόθεση επηρεάζουν την ερμηνεία, αυτές οι ασαφείς γκρίζες περιοχές ξεκαθαρίζουν.
Το αποτέλεσμα;
Γινόμαστε όχι μόνον καλύτεροι διαιτητές, αλλά και καλύτεροι προπονητές και αθλητές.
Και μόλις καταλάβουμε ότι το πνεύμα και η πρόθεση επηρεάζουν την ερμηνεία, αυτές οι ασαφείς γκρίζες περιοχές ξεκαθαρίζουν.
Το αποτέλεσμα;
Γινόμαστε όχι μόνον καλύτεροι διαιτητές, αλλά και καλύτεροι προπονητές και αθλητές.
Γιατί όχι και φίλαθλοι;