Το ιστολόγιο λειτουργεί στο περιβάλλον του Google Blogger και ο Blogger χρησιμοποιεί cookies για την παροχή των υπηρεσιών, την ανάλυση της επισκεψιμότητας και τη βελτιστοποίηση της εμπειρίας του χρήστη. Με την περιήγηση στο ιστολόγιο αποδέχεστε τη χρήση των cookies.

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2019

Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για τον διαιτητή. Υπάρχει ο σωστός (2)




Η φιλοσοφία της διαιτησίας μπορεί να είναι brutal όπως αναφέραμε στο χθεσινό post.
Μια εύκολη διέξοδος από μια δύσκολη κατάσταση μπορεί να φαίνεται καλή ιδέα μερικές φορές.

Το “μονοπάτι” της μικρότερης αντίστασης όμως, κρύβει παγίδες...

Και 1 βολή
Το σκορ είναι με διαφορά υπέρ της ομάδας Α.
Ο Α1 πηγαίνει προς το καλάθι και επιχειρεί προσπάθεια για σουτ, όταν ο Β1 του κάνει φάουλ. 

Η μπάλα μπαίνει στο καλάθι.

Ο εύκολος δρόμος: No call. 
Άστο να “περάσει”. Εντάξει, αν δεν έμπαινε το καλάθι θα το σφύριζες.

Το πρόβλημα: Πολλές φορές και σε τέτοιες καταστάσεις θα γίνουν σφάλματα που εκτιμούμε ότι δεν “βλάπτουν”.
Ωστόσο, πουθενά ο κανονισμός δεν αναφέρει ότι οι αποφάσεις που παίρνουμε εξαρτώνται από το αποτέλεσμα.
Ας μην δημιουργούμε δικούς μας κανονισμούς και πάντοτε να ορίζουμε από την αρχή του αγώνα τις “παραμέτρους” και τον τρόπο που θα διαιτητεύσουμε.


Σφάλματα
Η ομάδα Α παίζει ένα αρκετά επιθετικό man-to-man και έχει από νωρίς 5 φάουλ. 
Αντιθέτως η ομάδα Β παίζει άμυνα ζώνης και έχει μόνον 1 φάουλ.

Ο εύκολος δρόμος: Αναρωτιέσαι με τους συναδέλφους διαιτητές μήπως έχετε “χάσει” κάποια φάουλ της ομάδας Β. Αυτομάτως και αμέσως μετά, έχοντας το πλεονέκτημα της αμφιβολίας που δημιουργεί η αυξημένη ευαισθητοποίησή σας, τα φάουλ είναι 6 προς 5.

Το πρόβλημα: Όλοι οι διαιτητές πρέπει να διαγράψουν αυτού του είδους την νοοτροπία. 
Δεν είναι δίκαιο για το παιχνίδι του μπάσκετ να σκεφτόμαστε ότι διαφορετικές ομάδες, με διαφορετικά plays, επιθετικά και αμυντικά συστήματα και coaching styles, θα έχουν τον ίδιο αριθμό φάουλ στο τέλος του παιχνιδιού.
Επιπλέον δεν αναφέρεται πουθενά στον κανονισμό η ισομερής κατανομή φάουλ.


Τεχνικές ποινές
Ο αγώνας είναι “κλειστός”. 
Ο αρχηγός της Β’ ομάδας διαμαρτύρεται συνεχώς για τις αποφάσεις των διαιτητών, ακόμη και μετά από προειδοποιήσεις για συμμόρφωση, αμφισβητώντας με καταφανή περιφρόνηση τις κρίσεις των διαιτητών. 
Και όσο περνά ο χρόνος γίνεται ακόμη πιο “πιεστικός”.

Ο εύκολος δρόμος: Συνεχίζεις να “συζητάς” και να προειδοποιείς. 
Είναι ο αρχηγός και πρέπει να μείνει στο παιχνίδι. 
Βαριέσαι τα reports και δεν θέλεις να διακόψεις την ροή του αγώνα με τεχνικές ποινές.

Το πρόβλημα: Τα συναισθήματα είναι κομμάτι του παιχνιδιού. 
Ωστόσο υπάρχουν όρια και μάλιστα έχεις όλα τα εργαλεία που σου δίνει ο κανονισμός για να τα επιβάλλεις.
Μια χαλαρή στάση θα έχει κατάληξη  ένα “πικρό” παιχνίδι.
Διαχείριση ή χειραγώγηση; Εσύ αποφασίζεις.
Θυμήσου όμως, ότι δεν σου δίνει κανένας το δικαίωμα να κάνεις τις δικές σου ερμηνείες και εξαιρέσεις από τους κανόνες. Οφείλεις να τους επιβάλεις.
Δεν είσαι διαιτητής για να κάνεις ευτυχισμένους αθλητές και προπονητές, αλλά για να διατηρείς το παιχνίδι καλύτερο και ασφαλές για όλους τους εμπλεκομένους, μέσω της επιβολής των κανόνων του.

Προκάλεσε τον εαυτό σου ώστε να μην επιλέγεις πάντοτε τον εύκολο δρόμο που έχει την λιγότερη αντίσταση…